Moito, verdade? Si, amamos a moita xente, e estamos unidos por afecto con varias persoas, está claro. O número de persoas que podemos amar non é ilimitado, tamén é certo, porque o amor interroga, e o vínculo hai tempo, pero, bo, que o amor é un sentimento que se pode estender a moitas persoas, é un feito ben demostrado pola experiencia e as vivencias de todos nós.

En calquera caso, a maioría pensará que a pregunta era sobre o amor romántico. Entendida así, algúns poderían excluír da afirmación anterior ese “tipo” de amor, porque consideran que o ámbito da parella debe quedar á marxe desa amplitude do amor. Pero estaredes, por suposto, sen matices que manteñades a afirmación como tal. Porque, como ben expresou poéticamente o escritor Gabo, vostedes pensan que o corazón ten máis habitacións que un bordel, ou simplemente son tan fiucegos ou valentes como para confesalo.

Con todo, máis que nas respostas, quixese pór o acento no sentido unidireccional que adoptamos a esta pregunta, que por certo é o nome que o artista Aran Santamaría puxo á súa nova exposición. Por que o amor da parella é sempre o primeiro que nos lembra ao escoitar a palabra corazón. Ou por que o temos tan interiorizado, que as parellas son as persoas máis importantes que poden vivir o noso corazón. Porque sabendo que o do corazón é unha metáfora do amor supremo, porque só iso é o que significa que ese vínculo entre ambos se faga tan raro.

E non é unha tipicidad. Móstranos a xerarquía de afectos e que o amor sexualizado é o que ocupa sempre o posto supremo nesa xerarquía, con todas as implicacións que iso leva. Nos actos de distribución e recepción do amor sempre salguen as outras formas posibles que o perdedor afecto pode adoptar, principalmente entre amigos, pero tamén entre os membros da comunidade, por exemplo, ou, por suposto, connosco mesmos. Na crenza de que non teñen valor suficiente, todas esas relacións que necesitarían tamén no centro da nosa vida afectiva se minusvaloran, polo que normalmente só lles ofrecemos a fraxilidade do noso tempo, atención e coidado.

A esperanza de todo o noso benestar establecémola na parella, e é comprensible, neste sentido, que cheguen a ese paraíso do amor romántico sexa a principal utopía de moitas persoas, que non sexa outra que o obxectivo de toda aspiración e expectativa, que deixemos en mans desas relacións románticas e representemos todas as responsabilidades do noso benestar: que senta especial, que se solucionen os problemas e que se aburran, que cubran os nosos baleiros, que non sexan seguros, como a estabilidade e aprecio!

A pesar de que se nos fixo o xuramento da felicidade, e porque se nos fixo, en demasiadas ocasións a frustración, a decepción e a sensación de fraude é o que vai atopar quen ten a sorte de chegar ao paraíso, porque ninguén pode cumprir con éxito unha función de tamaño.

Para facer ver a trampa que supón o mito do amor romántico, antes de tentar cambiar as nosas formas de relacionarnos cos nosos compañeiros afectivos, deberiamos ver e denunciar a centralidade da parella na nosa vida afectiva. Derrubando a xerarquía do afecto, poidamos tecer redes afectivas horizontais co mataz do noso gran amor. Se queremos ser disidentes sentimentais, empecemos a amar e coidar ben a toda a nosa xente. Aí comeza a revolución dos afectos.