Non o vin
Non hei visto que teña vida máis que a
humildade dun corpo morto máis tarde
Rosalía de Castro
Polo camiño, as primeiras pingas grosas do que será unha chubasca comezan a crecer ao longo dos anos, tanto na contorna como no fogar, ao mesturarse coas noticias sobre a chegada dos novos nenos. Despois dunha chamada telefónica chegan as datas que lembrarás para sempre, os apelidos dos médicos e as condicións meteorolóxicas, que che aparecerán en todos os calendarios de agora en diante, sen necesidade de calendario. A calor, a neve, o inmenso vento sur, choveu unha mañá, como nunca antes fora, para que nunca se esquecese. Con aquela camisa, o outro día fixeches mil cousas, sen sospeitar iso, unha reunión, compras, unha carreira no polideportivo, agora todos colleron outro significado.
"Vin a unha persoa maior mirando as súas fotos de mocidade pisando co dedo as pechugas dos amigos da foto, 'isto está morto, e isto tamén, e isto, pobre'"
Pensar na morte é semellante a pensar na infinidade do universo, demasiado grande para comprender as medusas mentais feitas con carne, non cabe tanto ancho dentro do cranio. Poida que estea feito de forma propia: que non dedicemos máis dun par de minutos ao día a este tipo de preguntas grandes, que baixemos ao tamaño do que cabe nas nosas mans. Segue traballando, segue crendo, segue durmindo e espertando, nada ten sentido, en Marte anda a 100 km/h aínda que ninguén grave o vento, en América agora é noite, ti estás a escoitar a voz dunha persoa que non está aquí nun vello vídeo, unha voz que non se ouvirá máis, porque non hai cordas vocais que volvan ao mundo. O afortunado ti, porque naceu ao teu lado.
Vin a unha persoa maior mirando as súas fotos de mocidade, pisando co dedo as pechugas dos amigos da foto, “isto está morto, e isto tamén, e isto, pobre”, e sentín o frío dos seus brazos e ombreiros nos meus, a soidade dunha mesa redonda que se foi baleirando, as faragullas de pan na lenta. A morte ensina aos ollos a mirar como se despide. Algunha vez, unha vez que todos os da mesa fixéronse fotos, alguén terá que agarrarse a esa imaxe, quizá eu, sen saber que día foi aquela, por que se reuniron, cal estaba alén da cámara. Terei que lembrar leste outro día, cando escoitei as explicacións, esta será a foto que ninguén nos sacou, o vídeo sen gravar. Ese tipo de cousas caben na carne, aínda que sexa borrosa. Nada máis. Ás veces quero pensar que nacemos para aprender algunha verdade gorda e que non morreremos até coñecela. Logo doume conta de que non, que a morte de cando en cando vaiche a pillar lista.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Se a Ribeira foi historicamente euskaldun, é o debate bizantino (o debate bizantino: un debate inútil no que cada parte non pode demostrar as súas afirmacións á outra parte) que se repite en Navarra desde hai corenta anos. Jimeno Jurio, ortodoxo pero razoable, así o... [+]
Cando cambio de casa ou, máis aínda, cando alguén se foi de casa, teño a cabeza e o corazón cheos de recordos. Entón empezo a tratar de decidir o que gardarei e o que non. Porque todos os obxectos únennos a algo, ou nos traen á memoria a alguén, e, por tanto, excluír... [+]
Fose o Estado policial! Cantan a través das explosións dos gases lacrimóxenos. Mozos comprometidos, amatxis militantes, rostros cubertos, ou non, pallasos, músicos, sindicalistas e políticos, médicos con casco, agricultores sobre tractores... Tanto no campo como na cidade,... [+]
Es coñecido que algunhas empresas francesas (Thales, Airbus, Dassault) desde hai tempo axudan a Israel a completar o seu equipo militar. Segundo unha enquisa da asociación Disclose, o Goberno francés ha fornecido compoñentes electrónicos a Israel, co fin de utilizar drones... [+]
As cousas non son así, as cousas están así. Esta frase quedou gravada cando escoitei o disco completo e tranquilo de Gorka Urbizu. Crin facer un gran descubrimento con esa identificación, inocente! Máis tarde deime conta de que, ademais de ser un lema para o merchandising,... [+]
Teño bastantes crises existenciais á miña ao redor. Para pasar a adolescencia/mocidade pola hipocrisía, para representar o que querían ser persoas boas (sendo xusto, é parvo que di si ao que non é), era vivir unha vida real, é máis, facer a revolución, e agora, despois... [+]
Os seres humanos nunca foron fáciles de pensar con tranquilidade durante longos períodos de tempo, vivimos coa responsabilidade de sacar adiante a nosa vida, tanto a nosa como a dos nosos descendentes. Nesta oportunidade que tivemos de vivir, queremos facer as cousas o mellor... [+]
Desde que nos trasladaron a Euskal Herria desde os cárceres do Estado español, no cárcere de Zaballa atopamos moitas carencias no ámbito da comunicación. Dispomos de menos e máis curtos presenciais, tivemos que realizar as visitas do locutorio en condicións técnicas... [+]
O 26 de agosto esperteime coma se fose un luns normal, levanteime da cama e, cos brazos desorbitados, me desperezé. Pero en canto cheguei ao corredor, souben que aquilo non era un deses luns monótonos e descorazonados de sempre. Atopei aos meus pais diante do computador lendo... [+]
Como lembraredes, a pasada primavera membros da Plataforma Aulas da Experiencia Euskaraz Ere Bai demos unha mensaxe para que a cidadanía poida realizar tamén en eúscaro os cursos que organiza a aula da Experiencia da Universidade do País Vasco.
A mensaxe dirixiuse á... [+]
Kursk é unha rexión histórica de Rusia. Vivía en paz até o 6 de agosto, cando o exército ucraíno entrou na cidade. Entraron un quince mil homes. Centos de tanques, vehículos blindados, pezas de artillaría, radares de defensa aérea… as armas máis modernas que existen... [+]
Teño poucos amigos con sentimento europeo, non sei si a europeidad chega a ser unha identidade. Pero cando viaxamos a Europa, pode xurdir unha amizade, porque as principais direccións de territorialidad que suceden en Europa e en Europa son compartidas, onde se decide a... [+]
Completáronse, puxéronse os medios para iso e con bastante rapidez. Que alivio cando todo calou! Pero a balanza foi grande e detrás dos seus ollos acumulouse un terror máis, porque nalgún momento pensaron que quizais non volverían nunca, ou non do todo. Pensei que podían... [+]
Os baserritarras teñen vacacións? Preguntan na escola. Os alumnos responderon que non. Entón, traballando todos os días, gustaríavos ser baserritarra no futuro? E si ninguén quere ser baserritarra, quen vai facer comida para nós? A pregunta quedou no aire.
Para a saúde... [+]