Non hei visto que teña vida máis que a
humildade dun corpo morto máis tarde

Rosalía de Castro

Polo camiño, as primeiras pingas grosas do que será unha chubasca comezan a crecer ao longo dos anos, tanto na contorna como no fogar, ao mesturarse coas noticias sobre a chegada dos novos nenos. Despois dunha chamada telefónica chegan as datas que lembrarás para sempre, os apelidos dos médicos e as condicións meteorolóxicas, que che aparecerán en todos os calendarios de agora en diante, sen necesidade de calendario. A calor, a neve, o inmenso vento sur, choveu unha mañá, como nunca antes fora, para que nunca se esquecese. Con aquela camisa, o outro día fixeches mil cousas, sen sospeitar iso, unha reunión, compras, unha carreira no polideportivo, agora todos colleron outro significado.

Pensar na morte é semellante a pensar na infinidade do universo, demasiado grande para comprender as medusas mentais feitas con carne, non cabe tanto ancho dentro do cranio. Poida que estea feito de forma propia: que non dedicemos máis dun par de minutos ao día a este tipo de preguntas grandes, que baixemos ao tamaño do que cabe nas nosas mans. Segue traballando, segue crendo, segue durmindo e espertando, nada ten sentido, en Marte anda a 100 km/h aínda que ninguén grave o vento, en América agora é noite, ti estás a escoitar a voz dunha persoa que non está aquí nun vello vídeo, unha voz que non se ouvirá máis, porque non hai cordas vocais que volvan ao mundo. O afortunado ti, porque naceu ao teu lado.

Vin a unha persoa maior mirando as súas fotos de mocidade, pisando co dedo as pechugas dos amigos da foto, “isto está morto, e isto tamén, e isto, pobre”, e sentín o frío dos seus brazos e ombreiros nos meus, a soidade dunha mesa redonda que se foi baleirando, as faragullas de pan na lenta. A morte ensina aos ollos a mirar como se despide. Algunha vez, unha vez que todos os da mesa fixéronse fotos, alguén terá que agarrarse a esa imaxe, quizá eu, sen saber que día foi aquela, por que se reuniron, cal estaba alén da cámara. Terei que lembrar leste outro día, cando escoitei as explicacións, esta será a foto que ninguén nos sacou, o vídeo sen gravar. Ese tipo de cousas caben na carne, aínda que sexa borrosa. Nada máis. Ás veces quero pensar que nacemos para aprender algunha verdade gorda e que non morreremos até coñecela. Logo doume conta de que non, que a morte de cando en cando vaiche a pillar lista.