O devandito. Recibiuse unha nova reclamación no hospital. Unha folla máis colgada da cortiza. Debido ao problema da pandemia, prohibimos o acceso das parellas ás ecografías do embarazo e un pai escribe para denunciar esta inxustiza.

Chamoume a atención o relato e, case até esquecer o motivo da queixa, centreime nas palabras que o home elixiu para explicar a súa petición. A carta di que “deixar soa e indefensa á muller” non é lexítima. Non sei, igual son eu quen dixo a cuestión, pero tomei algunha pista sospeitosa do discurso. Acento de Disney ou. Seguín lendo esperanzadamente á espera do impactante plot twist, pero ao finalizar o escrito sentinme un leite cru que está a piques de empezar a ferver. É certo que xa estaba quentado con anterioridade por un chio escrito por un xinecólogo influencer en Twitter: “Atendín o meu primeiro parto por teléfono. O seu pai compórtase como un heroe. Tranquilo e tranquilo. Conta que sacou ao seu fillo. Literalmente”. Ademais, tírase e queda tranquilo. Menos mal! Menos mal que dous salvadores todopoderosos libraron a batalla, que dificilmente podería dar a luz a unha muller que nin sequera menciona. Dificilmente sairía o neno pola súa conta se non fose pola fazaña do seu pai para sacalo. Mire, estou até os peitos dos heroes. Sobre todo, porque teñen boas maneiras. Estas últimas fanme explotar inevitablemente.

En calquera caso, non teño intención de xulgar a ninguén, porque non é cuestión de quen dixo o que dixo. A cuestión é que algo falla na película. Creo que nos demostraron que a debilidade nos fai apreciables, creo que a valentía lles demostrou que lles aprecian. Gústannos máis os desamparados, sodes máis os loitadores.

Unha paréntese, por certo: estou a escribir a partir da dúbida. Non son especialista en sociología. Non en antropoloxía. Non en psicoloxía. Non na filosofía. Non se pode, por tanto, dar ningunha información válida sobre o comportamento humano. Entusiásmame moito cando neses debates mainstream das tardes dáse certa credibilidade ás barbaridades que dan a palabra e argumentan a quen non saben obsesionarse coa decisión informada de dar a luz en casa. Para que non haxa dúbida, por tanto, só son un membro do faladoiro que se quita o cubo do lume e actúa de forma tépeda.

Quizais, si o natural é o desexo de gustar e de ser apreciado. En definitiva, somos unha especie que nace moi fráxil e cuxa supervivencia se debe ao amor. Protexemos aos nosos cachorros porque os queremos. No fondo relacionámonos constantemente. Todo é apego. E quizais tamén é natural a protección mutua que supón a conexión. Pola contra, o que non é normal é a maneira en que buscamos e construímos esa protección nas relacións heterosexuais. Porque a protección non ten nada que ver co heroísmo. Por iso digo que ademais da forma bélica nas historias románticas, a protección ten outra forma. Si trátase dunha protección. Existe soberanía. Hai respecto. Hai complicidade. Hai liberdade. Hai responsabilidade. Hai confianza. Hai aprecio.

Eu, do mesmo xeito que o pai que escribiu a reclamación, creo que tamén é unha cuestión que tiña un embarazo. E por iso quero que, ademais das ecografías, acompáñeche a outras citas. Pero non necesítoche un gardacostas. Non necesito portavoz. Non necesito heroes. Non necesito a ninguén que decida polo meu interese. Non debo quebrantarche o camiño por diante de min. Quéroche á beira. Sen sentenza. Presente. Atención. Cariño.