Non lles foi moi difícil chegar á xente: “Empezamos a vivenda como sindicato e os que veñen a nós son persoas con diferentes problemas coa vivenda. Contamos cun número de teléfono e unha dirección de correo electrónico para que a xente se poña en contacto connosco e para chegar a eles, ademais das redes sociais, tratamos de estar visibles na rúa dos nosos barrios a través de carteis e pancartas. Pero a forma máis habitual de que a xente chegue ao PET é boca a boca”.

Contan cun equipo de traballo para tratar cada problema ou caso e todos os xoves reúnense na asemblea xeral todos os militantes e afectados do SAT. Tamén en situación de alerta decidiron manter as asembleas presenciais, “porque nestas asembleas vese o traballo real do sindicato e ponse de manifesto a nosa filosofía: A través das asembleas os nosos compañeiros ven que o seu problema non é individual”. Ao redor de 40 persoas reúnense nas asembleas e subliñan que toman todas as medidas para garantir a saúde: máscara, distancias de seguridade, habitación, apertura de xanelas, respecto aos aforamentos...

"Pobo que abandona a rúa..."

Ademais das asembleas, leváronse a cabo traballos veciñais e de traballo nas prazas dos barrios para visibilizar o problema da vivenda e mobilizar á xente. Consideran que o encontro na rúa é “absolutamente necesario”: “Foi unha decisión política que tomamos desde o principio, porque temos claro que o pobo que deixa as rúas é un pobo que deixa pelexar. Por iso decidimos facer asembleas na rúa e nas prazas. Por unha banda, era unha forma de seguir co noso traballo, porque naquela época os aforamentos eran moi pequenos e os espazos nos que nos reuniamos quedábannos reducidos. Comprendemos que era máis seguro reunirse na rúa. Doutra banda, nese momento non tiñamos moitas opcións: era imposible traballar telemáticamente, porque moita xente non ten ferramentas e capacidade. E en terceiro lugar, para denunciar as limitacións e prohibicións que nos están impondo como consecuencia da crise sanitaria. Ponnos trabas para seguir coa nosa actividade política, pero mentres tanto, os desafiuzamentos e os excesos dos propietarios continúan. Tiñamos claro que non deixariamos sós aos nosos compañeiros e decidimos seguir reunidos”.

Explican que partindo da necesidade material da vivenda, o obxectivo é crear unha comunidade: “A loita pola vivenda é un medio para nós, unha brecha que atopamos neste sistema. Pero o obxectivo é construír unha comunidade política de loita. Todo isto é imposible no día a día e de fronte, sen un traballo en espazos formais e informais. Estes espazos permítennos coñecernos, coidarnos, gañarnos a confianza...”, explican, e ademais de responder as necesidades materiais da clase traballadora, tratan de dar resposta ás necesidades subxectivas: “A necesidade de ter unha comunidade que che defenda e romper o illamento”.

Unha vez desenvolvido o AZET, procedeuse á apertura do Depósito Público Asetu: “Para nós a vivenda non son catro paredes, senón onde os traballadores reproducimos todos os aspectos da nosa vida. Na práctica, habemos visto que o problema da vivenda nunca aparece de forma illada. Normalmente está moi ligado ás necesidades materiais básicas e vimos claramente que o aluguer é unha das últimas cousas que se deixan pagar, que moitos dos nosos membros deixaron para comer para poder pagar o aluguer”. Así crearon Asetu Herri Almacén, que polo momento responde a necesidades materiais relacionadas coa alimentación e a hixiene, “pero co tempo pretendemos estender a Herri Denda a outras necesidades como o material escolar, a roupa ou o que sexa”. Queren satisfacer colectivamente as necesidades materiais sen caer no asistencialismo: “O que facemos é organizar e romper a solidariedade de clase, xusto o contrario ao asistencialismo. A solidariedade de clase busca converter ao prexudicado en suxeito político, colectivizar e politizar o seu problema... Por iso, o obxectivo do sindicato, ademais de resolver casos concretos, é a politización desa persoa, facéndoa partícipe da comunidade política”.

Preguntámoslles polo medo: “Si deixamos de reunirnos, o risco que vén pode ser maior que o outro... non se lle perde o medo, pero máis aló do COVID-19 a xente ten outros problemas e temos que solucionalos”.