Ía con Areta (a miña enciclopedia cultural humana) ao teatro e el explicoume un par de cuestións sobre a obra antes de entrar no teatro: que críticas recibiu até agora e que famosos actores van actuar, entre outros. Estaba motivado.

Nada máis empezar sorprendeume a produción. Escenografías elaboradas e cheas de detalles e, sobre todo, vestimentas tan coidadas como especiais dos actores. Comezaron a obra. Non son especialmente bo seguindo as historias, despístome facilmente. Cústame entender a quen non o din explicitamente e sei que é o meu problema, a falta de costume. A cuestión é que cos minutos íame perdendo, non podía agarrarme. Achegueime ao oído do meu amigo e rumoreeille “Areta, estou a angustiar, non estou a entender nada”.

E non se pode manter a risa. Para Areta tamén era difícil seguir a historia e iso tranquilizoume en parte. Teño que recoñecer que non coñecía nada a historia, nin sabía a que se refería, nin de quen nin de cando. E entón veume unha pregunta á cabeza. Debe o teatro facer entender o que quere contar a quen non sabe nada? Ou a peza constrúese supondo que o público vai ter un mínimo coñecemento?

Non nos desanimamos e tratamos de estar máis atentos, observando todos os detalles. De súpeto deime conta de que me estaba pasando algo que nunca me pasou: non era capaz de situar a obra xeograficamente e no tempo. O eúscaro tampouco me daba pistas. É difícil conseguir daquela unha escenografía atemporal.

Case antes de cada escena aparecían mensaxes, parágrafos que nos adiantaban o que pasaba. E, de cando en vez, tamén incluían cancións, creadas para a obra, cantadas polos protagonistas. A obra de teatro que dura pouco máis de dúas horas terminou cantando Forever young en roupa interior, mentres proxectaban mensaxes e imaxes na súa parede posterior. O número de persoas que morren nas guerras, a porcentaxe de militares que eran no seu día e o número de cidadáns e como está a cuestión hoxe en día, entre outros.

Iso axudoume a entender boa parte da obra, pero ao mesmo tempo me descolocó aínda máis. Teño que ir máis ao teatro.

Fotografías do Teatro Gaiarre: