A Orquestra Sinfónica de Euskadi volveunos a facer gozar dun programa curto, eficaz e ben interpretado. Nunca podemos saber que circunstancias fan que saia o mellor de nós. Pero é verdade que os momentos de desgusto non sempre son os peores. Por exemplo, nestes momentos difíciles a Orquestra de Euskadi está a demostrar imaxinación e bo sentido á hora de realizar propostas atractivas para os programas de abono.

Nesta ocasión preséntanos senllas obras representativas de dous grandes compositores que viviron e crearon entre os séculos XIX e XX. Dous estilos diferentes, suxestivos e emocionantes, fáciles de escoitar e á vez complexos, tanto a nivel armónico como en texturas sonoras.

O camiño do concerto para violín de Jan Sibelius non foi fácil. A súa estrea en Helsinqui foi en 1903 un auténtico desastre. O propio Sibelius prometeuse non executar nunca máis. A continuación realizou unha nova versión. Pero a primeira non foi reinterpretada até 1991, e realmente mereceu a pena. É unha obra chea de emocións na que cada acorde, cada harmonía, vai directamente ao corazón, á dureza da vida desgraciada.

A versión da Orquestra de Euskadi, xunto co solista Augustin Hadelich, foi esa, a emoción e a falta de aparencias. O violinista italoamericano é un sentimento puro, sen artificialidad, que necesita a música de Sibelius. A técnica é tan peiteada que só nos fixaremos no resultado anormal do son. Hadelich mostrounos a súa versatilidade cun excelente bis: Louisiana Blues Strut: a cakewalk, do compositor Coleridge-Taylor Perkinson, alarde de graza e virtuosismo.

O concerto concluíu coa interpretación da quinta sinfonía de Antonin Dvorak, unha obra fundamental na produción do compositor, na que por primeira vez caracterízanse pola súa obra característica. Na quinta sinfonía, a música folclórica, as súas melodías e ritmos, da cidade natal de Bohemia, e doutras rexións eslavas, comezaron a formar parte do seu estilo. Esta obra supuxo un avance cara ao estilo wagneriano, aínda visible na súa cuarta sinfonía. A Orquestra de Euskadi, baixo a dirección de Ruth Reinhardt, soubo sacar todos estes matices da partitura e facelos chegar ao público fascinado. Felicidades.