"Tiñamos ganas de chegar o domingo para ir xuntos a casa da avoa". Con estas palabras empeza o narrador, unha nena, contando o engano dominical dos netos coa súa avoa, como a avoa preparaba o hojaldre, como tomaba a copa anis.

Nesta primeira parte do libro, o comezo da maioría das frases será “Lémbroo”. E lembrará como era a avoa, como se vestía, os seus abrazos... pero tamén como a avoa lles contou o que pasou na guerra: “Recordo que, segundo a miña avoa, non había ganas de xogar nas rúas durante a guerra. Recordo que, segundo a miña avoa, na guerra non se podía comer galletas nin pasteis. Lembrar que na guerra (…) asasinaron ao seu avó (…) que en 1936 esgotáronse os días”.

A súa relación coa avoa relátase nun ton sinxelo e suave, no que tamén se explica que a avoa morreu sen saber onde estaban os ósos do seu avó. É dicir, o libro "O fume na Avoa" é o drama da guerra, o drama do perdedor, unha forma correcta e apropiada de achegarse aos nenos, a partir dun ton poético, a través de ilustracións sinxelas e suxestivas que se unen á escritura, narración que nos conta a historia ancestral da familia. Neste sentido temos un libro conmovedor, porque a sinxeleza e os ollos da inocencia móstrannos o agarimo da avoa e a dor que a avoa gardou no seu interior durante anos.

Na avoa temos o libro "kea", pero tamén é curioso porque temos dúas narracións dunha historia. A primeira é a que comentamos anteriormente. A segunda conta como narración para nenos máis maiores (e tamén para adultos). Cóntasenos a historia (ou mellor devandito asasinato) de Antoni Benaiges i Nogués. A historia do marido da avoa do álbum anterior. Como foi detido por ser mestre e querer educar en liberdade aos nenos. Brutal homicidio histórico. Porque, como di Dani Martirena na nota final do libro, “é frecuente que a realidade sexa máis crúa que a propia ficción”.

Unha aposta decidida polos autores e un libro recomendable, desde o punto de vista literario, mesmo para empezar a achegar o tema da memoria aos nenos.