Este ano, o martes 16 de febreiro tiñamos o entroido. Na nosa sociedade temos un olfacto ancestral para celebrar entroidos. Simbólicamente, grazas a un acto artístico ritualizado, nesta época asíntanse os roles sociais dun e outro, xúlganse e condenan aqueles que non ven conmocionados pola xustiza ordinaria, temos a oportunidade de facer unha autocrítica rigorosa e alegre. En moitos lugares, os insatisfeitos do ano límpanse mediante o lume e, xunto co espertar da natureza, a sociedade recupera o mal alento. No val de Baenseñanza-Alduce, durante os entroidos, as elegantes carátulas que simbolizan a primavera e a esperanza derrotan aos vástagos e colapsos.

No ano 2021, con todo, o entroido vaise a celebrar alí e aquí, polo que simbólicamente tampouco imos contrarrestar en balsa as novas lexislacións que nos limitan a liberdade, non imos recorrer aos inventores destas regras con trufas salvables, non imos marcar fronteiras en relación coa praga e os efectos da peste. O que é máis, non imos sorrir colectivamente de nós mesmos, non imos coller o fígado xuntos, non estaremos en público para aliviar e revitalizar os nosos corazóns de reflexión.

Pola contra, parece que nos pillou unha tensión constante: en nome da saúde, andamos despistados traballando de noite a punta e de noite, para que a máquina económica que nos pisa non se deteña, para que as estatísticas non baixen ou suban. Parece que en nome da supervivencia colectiva, en nome da produtividade correcta, cada un ten que aceptarse a si mesmo e facerlle explotar.

Nese ambiente, vostedes esqueceranse de si mesmos para tentar salvar ás persoas forzadas da súa contorna, mentres que os demais, negando os grandes principios que proclamaban, só terán en conta salvarse a si mesmos, custe o que custe –e iso pódese entender, cando as necesidades básicas non son cubertas, cada un só pode ter en conta a súa propia–. Non marcar discontinuidades ou limitacións a esta tendencia colectiva –simbólicamente en primeiro lugar, por exemplo, o entroido, despois de forma real–, pode levarnos á confusión social máis cega e ao barbarismo na area, á guerra.

Creo que a mocidade é a máis violenta. Durante estes días escóitase que os nenos e nenas vístense mal pola máscara, que os problemas psicolóxicos agravaranse e aumentarán no seo da mocidade, que os estudantes das universidades están preocupados por comer de primeira man, estar limpos e reter o refuxio durante todo o día, de forma indefinida, porque os adultos non podemos garantir a ocorrencia desta situación.

Estou seguro de que a mocidade ten claros os retos de futuro, a necesidade de afrontar o cambio climático, co obxectivo dunha equidad social mundial, protexendo os ecosistemas naturais e humanos do lugar. Non dubido de que a mocidade actual, no mundo que tantas xeracións anteriores deixáronlle, non quererá reproducir modelos anteriores.

Soña que, si non é a principios de primavera deste ano, celebraranse canto antes os entroidos que nunca serán vistos, e que os mozos caratojas, superando aos vellos circenes, obrigarannos a parar e respirar esta marcha do inferno para coidar e gozar da vida real. Á entrada da vaguada de Alduce, a palabra “Traballo” vén tinguida desde hai moito tempo sobre a sinxela parede da hidroeléctrica; máis lonxe, os máis novos escriben “Moito máis traballo, máis orgasmo”.