Ritmo. O baixo está a ser máis forte do habitual. O bombón estaba no solo, era baixo. Ritmo. Os sintetizadores foron engadidos polo anbiente. Pode a mente bailar? Ritmo. A sala mantívose silenciosa, pegada ás cadeiras. Tan perigoso é levantarse? Débese garantir o control, polo menos por estética. Ritmo. Coñeces a canción? Non, e non sempre é necesario. E ese sample? Un poeta afroamericano que se atopa nun vello disco. Ritmo e baixo máis forte do habitual.

Reykjavik606 non son de Islandia, senón de Donostia, e levan anos traballando a referencia na escena da electrónica. A parella formada por Kino Internacional e Borja Piñeiro contou con invitados de luxo na gravación do seu último traballo: Endless Summer in Peckham (Forbidden Colours, 2019) Na batería Carlos Sagi (que traballou en proxectos como Kalakan ou KHAMI) e no baixo Xabier Barrenetxea. Entre os colaboradores, Ishmael Ensemble no saxo e Tenderlonius cun rework. Mágoa que non aparecesen ao directo.

A sala abriuse co sampleador Gil Scott-Heronen the revolution will not be televed kanta sampleando, e desde o primeiro momento anunciouse todo o que ocorrería. A partir do seu último traballo, enmárcanse no estilo coñecido como NU-jazz ou UK-jazz. Para quen nunca escoite, a linguaxe do jazz fóra do ámbito “habitual” do jazz, electrónica, reggae, duba, afrobeata, downtempo, etc. Non se utilizarán acordes progresivos do pop-rock, pero non se repetirán as estruturas habituais do jazz (sós alternados, etc.).

Sagi e Barrenetxea dedicarán ao concerto un toque especial de jazz. Improvisando o ritmo sobre o eixo. Como é posible actuar tan suave e tan forte? Os sintetizadores de Kino Internacional e Piñeiro axudan na viaxe hipnótico. Pasou un lazo natural ofrecendo samples, sós e cortes, e sobre todo na nosa cabeza o eco de Kamaal Williams: “Nós aprendemos o jazz na rúa”.

No momento no que a parella Reykjavik606 quedouse soa, a aura que creou cambiou. Algunhas notas disonantes han reducido o volume e levaron a sesión a outro campo. De todos os xeitos, a parella de ouro Sagi-Barrenetxea volveu para a súa última canción e puxeron o broche de ouro ao concerto. Pasei ás primeiras cancións dos zarauztarras en Delorean, mentres os bombones subían a velocidade. E con ganas de escoitar a outros grupos instrumentais de Euskal Herria, viñéronme Rukula e Sofa. E outra vez sentín o pracer de bailar o que non está de moda. Ben, sentiría non estar tan pegado á miña máscara no banco.