Destino das lentes evaporadas
A violación das normas non é sempre unha maldade. E, queridos camaradas, quebrantar as regras non sempre é unha transgresión. Pero a literatura parece ser unha infracción. Crese que a regra da lóxica, a do común, a do inevitable, é polo que a literatura se acende en gran medida, ata que a regra rompe demasiado pola repetición e a infracción convértese máis ben en norma que en literatura, ou en tópico, cliché, ou en coloquio morto (ou en literatura mala, nun resorte). Por infracción, a Literatura conta coas súas propias normas e fitos. A narrativa, por exemplo, vese obrigada a casar coa lei da verosimilitud.
O caso é máis antigo que a tose: algunhas das cousas que realmente suceden (pola rareza do estraño, polo extraordinario do extraordinario, pola casualidade dalgunhas anécdotas ou mesmo épocas surrealistas que se queren contar inmediatamente aos máis próximos) son case demasiado realistas, demasiado reais para que, por exemplo, na prosa narrativa, sexan verosímiles. Necesítase moito traballo e mestría e, en xeral, menos recursos materiais e un pouco de sorte para traer e funcionar esas cousas demasiado reais á literatura e á arte. Afortunadamente, existe a posibilidade de facelo.
“O final que elixiría a arte non sempre o elixe a vida, aínda que logo a vida cree no que lle conta a arte. Esa é a vitoria do fin da arte: a credulidad do mundo cara a el”. Velaquí as palabras do narrador de Harkaitz Cano, A voz do faquir. A pregunta pertinente é, por tanto, para que traen os escritores o que traen entón (porque os escritores en xeral adoitan traer máis que adiviñar): para saber que e como sucedeu? Ou para crer e persuadir que sucedeu de certa maneira? Ou é para crer e persuadir que a vida é o reflexo de algo máis ou menos desexable ou visionario que a literatura conta, e non un reflexo máis ou menos desexable ou visionario da vida literaria?
“Déchesche conta que cando se conta un soño, as cousas cambian, non se poden contar como se soñaron, son demasiado para contalas, non se poden dar nunha narración natural?”. Son as palabras dun dos protagonistas de Fonte de Unai Elorriaga. E a memoria sempre ten ese vago matiz soñador; si non, non sería unha cuestión tan importante e difícil, nin a mesma memoria, nin o seu desgraciado relato. O problema é que así como os soños son outro mundo, así o pasado é outro mundo, e nunca se pode contar o mundo desde dentro dese mundo nun instante. Desde o interior, demasiado cerca, non é posible. Os oftalmólogos chámanlle hipermetropía. Para relatar, clasificar e valorar dalgunha maneira o sucedido, fai falta perspectiva, é dicir, distancia e tempo, pero nese camiño de madurar unha perspectiva, pérdense os detalles, as marcas que a transformaron no que foi; é dicir, se difumina como foi iso do que nos estamos referindo: un episodio de ansiedade de euforia ou de tristeza de alegría, de peles de pataca ou de morcilla ou de barba, de desgraza, de lecer. Entre outras cousas, temos a literatura como punto de partida, esa infracción oral e escrita.
Non só os historiadores, senón tamén os historiadores, elaborarán a memoria dos nosos (kuts)tempos a partir das lentes da mañá evaporadas.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Non é nada fácil entender o que está a suceder en Cataluña. Con toda seguridade. Podemos dar por terminado o proceso de 2017, pero está por ver si o independentismo será capaz de iniciar un novo proceso de liberación.
Si nas eleccións o independentismo mantívose na... [+]
Levamos unhas semanas coa "serpe de verán" sobre o TAV e coa posibilidade de enlazar a "E vasca" desde Pamplona, desde Ezkio ou Vitoria.
É decepcionante ver que o noso Pobo segue dependendo de decisións interesadas e non argumentadas polos galgos e cans de caza que seguen... [+]
Os globalistas elixiron Francia, Polonia e o Reino Unido para crear un conflito aberto coa OTAN en novembro, xa que Estados Unidos está inmerso na campaña electoral para a Presidencia de novembro.
Deste xeito, a presenza de soldados de Polonia, Francia, Reino Unido e Estados... [+]
Afortunadamente, a maioría das empresas industriais comezan a entender, tras as numerosas sentenzas condenatorias, que unha pequena exposición ás fibras de amianto, sen unha protección respiratoria axeitada, é suficiente para causar unha enfermidade pulmonar grave que causa... [+]
Predicir o final de calquera cousa púxose de moda. O fin do ser humano, das ideoloxías, da comunidade, da autoridade, da filosofía, ou da democracia. Son etiquetas cargadas de sensacionalismo?
Quizá foi Francis Fukuyama quen iniciou esa moda do final. Tras o derrube do muro... [+]
O pasado 1 de agosto, unha decena de persoas da familia estivemos en Aranguren. Dous mozos de Aranzadi deron a coñecer de primeira man as escavacións e traballos que se están levando a cabo en Irulegi. Esta visita é moi recomendable, xa que recolle a dimensión do traballo... [+]
En primeiro lugar, queremos facer chegar as nosas condolencias aos familiares e amigos da muller asasinada a principios de agosto.
Os habitantes de Gaintxurizketa estamos fartos do deixamento da administración e dos responsables.
Os que vivimos no barrio estamos obrigados a... [+]
Ouvín dicir que as mellores bágoas son as que ven os aeroportos. Pero supoño que se trataba doutras bágoas o que dixo, e non como eu vin durante estas vacacións.
Durante varias horas, as bágoas dominaron o aeroporto de Munich, bágoas de indignación, bágoas de fatiga e... [+]
Teño que ir á barbaría”, pensei ao principio de curso, e non fun. Comecei co pelo longo e acabei da mesma maneira (a metade do camiño fixen un mohín cara abaixo e corteille un trocito. Ninguén se deu conta. Nin eu tampouco). Ocúltame si fáltame o xesto e, sobre todo,... [+]
Os vascos sabemos que o aparello estatal está disposto a aproveitar as forzas represivas de todas as cores e os mecanismos represivos de todas as formas, para manter a orde social dentro dun sistema baseado na dominación, aínda que para iso teñan que infrinxir unha lei... [+]
Ocórreme moitas veces: fixarme nas noticias e porme nervioso. A France revient, din. Tanto a Francia de Le Pen como a xenofobia e supremacía española, como os pallasos inchables, levántanse unha e outra vez. A merde revient. Como ouvimos, un grupo de traballadores de... [+]
Até hai pouco, a Unión Europea (UE) era un mar en calma. Todo ía ben. Todos viviamos tranquilos. Os altos mandos cumprían moi ben o seu traballo e os europeos sentiamos contentos baixo as súas ordes. De cando en vez os campesiños ían á rúa a mostrar os seus tractores,... [+]
Antes das eleccións foi un lema na fala da xente: "Temos que pór o coidado no centro", engadiu. Á marxe das expresións curiosas e incorrectas que inventan os políticos e os que teñen a condición de políticos, debo admitir que durante un tempo o tema estivo en todo o seu... [+]
Hai xa moitos anos que non sigo a competición internacional (Xogos Olímpicos, Mundiais…). A indiferenza, o cansazo, a dor… e tamén me producen un pouco de rabia. E, en consecuencia, a alternativa que me queda é non vela.
O motivo non é que non lle guste o deporte ou... [+]