Eu bicaríache, ti sabes por que, daríacho de boa gana.

Si, daríacho si, como é natural, aínda existise o costume de facelo, non fose xa o xesto coloquial, habitual, vulgar, que os últimos doce meses levaron ao buraco das memorias. Si non se deslizou entre as cousas de antes. Desde cando non lle demos un ao compañeiro, ao compañeiro, ao que odiamos, ao rival? Canto tempo fai que non nos acariñamos un bico? Xa me diredes que non todos estaremos tristes pola desaparición desta práctica. Con todo, a nosa comunicación non lingüística se empobrecerá tanto, que nós aínda non nos damos conta.

Había algo no fogar que nos daban os pais cando ían de casa, á escola, á viaxe, e que sempre tiña a esperanza de separarnos deles e de reunirnos de novo, e que nos prometía un fogar infernal, para dondequiera que nos acompañase, e que, por exemplo, poderiamos facer o que puidésemos facer os que vivimos co simple recordo daqueles.

Había unha pinga madura e a miúdo un bico de cheiro a mostaza vella e a perfume barato. En canto chegabamos a casa apertábanos a cara entre as dúas mans e apoiábanos nela, co seu fermoso neno, o seu longo bico, o vago estómago da súa mona, a sensación e, sobre todo, o cheiro, flotando a través das longas horas.

Polo xeral, era unha maneira terriblemente corrente de saudarse entre os membros da familia e os amigos, algo que non se rexeitaba nunca, un ballet acordado, unha forma habitual de dicirlle que é moi familiar, que veño verlle, que lle escoitarei pronto, bos días. Ás veces o lenzo era un simple contacto, outras veces acompañado polo son, e outras, enlazándose aínda cos brazos. A cada pouco, creaba un espazo entre os seus camaradas, coma se definise un rexistro de relacións.

As cousas non eran tan sinxelas entre os seus compañeiros, había xente que se afacía a saudar (os que non se aburrían eran os muatx e os muatx), aos que lles gustaba, aos que non, aos que preferían estreitar a man ou aos dous á vez a man-o bico, ou ningún dos dous. Oh, cantos espíritos malvados houbera que non lograran nunca harmonizarse, que preferiran tanto un bico como unha man!

Ás veces os bicos eran tamén unha manifestación de opresión e submisión. O meu amo, o meu querido e electo, viña verlle coma se fixéselle un favor ou coma se non negásello; sempre escollía, en aras da soidade, o darlle ou o recibilo.

Víaselles mesmo entre inimigos, cos bicos longos e subliñados, coas risas brancas, anunciando longas disputas, non son eu o malo, senón vostede o que se presenta. Eran símbolos de acordos políticos, como entre Brejnev-Honecker ou Igrexas-Domenech. Eran promesas sensuais, cando as apoiabamos na parte inferior da cara, tan preto da comisura dos beizos.
Tamén houbo potes de submisión ou traizón. Bicos de comuñón. Pottas culturais, Madonna e Britney, Serge e Jane. O bico transgresivo de Toulouse Lautrec. O triste frasco de Lichtenstein! Anxos pálidos non se entregaban nunca.

Afecto, protocolo, hostilidade, submisión, proximidade, falsidade, amor, amizade, desexo, necesitamos novos códigos para expresalos. “O bico é a forma máis segura para calar e á vez para dicilo todo”, dicía Maupassant.

Bicaríache, ti saberías por que.