Non é a frase que máis se ouve nas illas da blancura de Europa dos nosos días. Pola súa banda, Itxaro Borda escribiu a Abaro en contra dos avaros, dos que non o dan todo, dos que non abren os brazos. Os poemas tamén apertan ao lector, pídenlle compromiso coas linguas, as expresións, a imaxe mesturada. Porque é a escritura de Itxaro Borda, digamos de paso, unha fresca escuridade desde a ortodoxia de descansar, para desintoxicarse con tanta salinidade. Por iso os que esperan gozaremos deste libro, e os demais talvez tamén: “Quen queira senta onde queira./ Con dereito”.

Os poemas iniciais parecen poemas de posicionamento, de contemplación, de sexo, de sensación: “Déitome cos brazos abertos na cama demasiado grande/ como nunha película de Antonioni:/ á miseria”. Pero aos poucos vaise facendo aos temas sociais, dicindo ao mundo que a intimidación, a guerra, a crueldade, todo ese insulto non é lícito, que non é poesía. Despois púxose melancólico e pasou de Mundaka a Barcelona, e o libro vai pasando con liñas curtas e belos poemas de longo alento até Argin, onde lle esperan os seus amigos, no que non se poden deixar pegadas: “Non temos nada que perder./ As mochilas demasiado pesadas rebéntannos./ Os fortes ventos destrúen o noso desexo./ Estamos dispostos a rendernos./ Por favor, alixeiremos/ Estiremos o pé no po da terra/ E non deixemos os dedos”.

Onde fai o abaro o lector? Polo menos nesta Noiteboa de Itxaro Borda, en ningún sitio. Este poemario está aberto como un puño. É unha promesa que cun contraste poético pódese explicar a realidade: “Horizontes calizos./ Predicións da vida diaria cálcica./ Míroche:/ Alí, Tweets,/ Ladridos, Cros, Kukurrukuak/ Eta hiri-bilduaren azantz/ Garatza”. Abaro pódese ler en si mesmo ou en forma de condensación, como unha sensación. Itxaro Borda sempre deixarache unha porta aberta, un cravo incandescente sobre o que agarrar, unha ambigüidade portátil. Encántame Itxaro Borda, porque me lembra que cada palabra é unha liberación.