En todos os combates, o papel dos aliados é de vital importancia, a contradición é contraditoria. Son branco e, con todo, empecei a militarme no antiracismo. Co meu noivo púxenme a facer activismo pola diversidade sexual. Pero, aínda que un día tiven un fillo, non me dei conta da violencia da violencia da violencia ata que era a miña nai. Porque cando se nega o status de suxeito político a quen viven a opresión, é difícil conseguir aliados. Iso ocorre cos nenos, pero tamén cos maiores, con persoas con discapacidade intelectual ou con animais non humanos. A xestión do COVID-19 puxo de manifesto todos estes eixos de poder: a madurez, a idade, o capacitismo, o especismo. Pola contra, son palabras que poucos coñecen na rúa e que tamén é sintomática.

A antropóloga María José Capellín utilizou as siglas BBVA para definir ao suxeito con poder na sociedade capitalista patriarcal: “Branco, Burgués, Home e Adulto” (branco, burgués, home e adulto). Debo recoñecer que o significado desta última letra era para min o máis vago. Cando fun nai, con todo, por primeira vez desde o punto de vista dos nenos analicei algúns temas que se atopan no feminismo:

No debate sobre os permisos de maternidade e paternidade, ponse no centro as necesidades de conciliación e a falta de corresponsabilidade dos adultos. Pola súa banda, a plataforma PETRA Amatasuna Feministak denunciou que a medida dos permisos paritarios e intransferibles de 16 semanas obstaculiza a lactación natural e discrimina aos nados en familias monoparentais.No
debate dos embarazos subrogados tamén detectei novos nós: por unha banda, que o parto respectado, que me cobraron especial importancia, son incompatibles co crecemento afectivo e a lactación natural; e por outro, que cando o xuíz mantén firme a prohibición (como ocorreu en Francia), é en detrimento do interese superior do neno, que se afasta da súa familia e dálle en adopción.

Son moitos os nenos que sofren violencias institucionais moi violentas, como os fillos dos inmigrantes. Algúns crecen sen pais por mor das estritas condicións de reagrupación establecidas na Lei de Estranxeiría. Aos nados no Estado español tampouco se lles recoñece a nacionalidade española. E si os pais están sen papeis, os nenos corren o risco de quedar desprotexidos.

Outro exemplo é o dos nenos con mochilas, vítimas da lei antiterrorista e da política de dispersión. A escritora Katixa Agirre afirmou no manifesto da campaña Irati guraseok en Euskal Herria que a violencia contra os nenos e nenas radica en que os menores sexan considerados como persoas de segunda categoría, “a mera responsabilidade dos pais ou os bens dos pais ou as meras prolongacións dos pais. En calquera caso non se queixarán, non serán capaces, nin levantarán a voz, ninguén lles escoitará”.

Iso é o que sentiu unha e outra vez a filla de Irune Costumero ao contarlles aos xuíces e aos traballadores dos servizos sociais que ten un pai maltratador. Con todo, á nai quitáronlle a tutela pola Síndrome de Alienación Parental (GAS) e obrigáronlle a convivir co seu pai. Costumero ten claro cal é a raíz do invento machista GAS: para a xustiza patriarcal tanto as mulleres como os nenos son uns mentireiros.

Estou de acordo coa chamada de Agirre de axuntar as loitas dos dereitos das mulleres e dos nenos: “O feminismo abriu esta idea revolucionaria: as mulleres tamén son persoas. Hai que lanzar unha lema revolucionario parecido: os nenos tamén son persoas”.