A extrema dereita ocupou o Capitolio. Sentín o medo, a ira, o ton de parodia friki incrible, a preocupación... De súpeto, sen darme conta, estaba a piques de dar un paso perigoso: desde a profunda inimizade cara aos agresores e o seu proxecto político, á defensa do capitolio. E coa defensa do capitolio, a democracia capitalista patriarcal en xeral, e en concreto a de EEUU. Ño, un calafrío.

A extrema dereita denunciando e angustiando as tramas das principais organizacións do capitalismo, denunciando desobedientemente a xestión autoritaria da crise sanitaria, negando a lexitimidade dos gobernos xurdidos das “eleccións democráticas”, falando contra as “elites”... (ensinando os dentes aos empresarios? –Lin que o ex traballador de Mercedes que destruíu 69 furgonetas de luxo é seguidor de Vox. Non sei si é certo, o preocupante é que me parece posible–). Á fin e ao cabo, a extrema dereita representaba actitudes antisistemas. Na sokatira da política está a facerse forte, saíu do taboleiro da democracia formal pola dereita, e como estamos todos atados á sokatira, todo nos arrastra cara á dereita.

Para responder á ofensiva da dereita, existe o risco de que a esquerda se converta nun bastón da democracia formal (capitalista, patriarcal, colonial...): defendendo o capitolio como símbolo de democracia; reivindicando como autoridade a Organización Mundial da Saúde financiada polos farmacéuticos e Bill Gates fronte a Bolsonaro, Trump ou Johnson; “apoiando” á España do PSOE” NAS ARMAS PARA EVITAR UmX E PPI. En certa medida e nalgúns casos, pode ser necesario, pero non nos vendamos a necesidade como virtude, xa que podemos terminar de facer unha homenaxe ao que onte rexeitabamos. A crise de lexitimidade institucional e do sistema democrático vaise a intensificar nos próximos anos. A pregunta é: un cidadán da rúa que por primeira vez comeza a cuestionar o sistema pola pobreza e a incerteza, onde dirixirase hoxe en día en busca de solucións e respostas, cara á esquerda ou cara á dereita?

En tempos de crises e colapso sistémico, non regalemos á dereita o imaxinario e a bandeira das alternativas radicais e das posicións contrarias ao sistema. É hora de esixirnos máis, non de contentarnos con menos. Tiremos da sokatira á esquerda e á esquerda, mesmo desde fóra do taboleiro. Os pés na terra e no pobo, pero soñemos radicalmente e traballemos para materializar eses soños. Que os capitóleos da casa e do mundo sexan atacados, pero por abaixo e pola esquerda.