A finais deste ano escribín a última crítica literaria do ano para este semanario ARGIA. A honra é meu. Convídovos a que terminedes o ano e vaiades á última páxina do libro para comezar o libro. Antes de comezar a ler, amenizade o salón con estas cancións. Si coñecédelos saberedes que nos darán a oportunidade de crear un ambiente tranquilo e especial. Nas cancións recollín o ambiente introspectivo e máxico do solsticio de inverno. Preparar chocolate quente ou unha copa de viño. E gózao.

Este primeiro libro de Oihane Amantegi ten un comezo sorprendente e impactante. Moitas veces ouvinlle dicir a Josune Muñoz que a elección dunha boa anécdota é a marca dunha boa escritora e que non é nada fácil resolver ben o impacto que xera esa anécdota e manter a tensión que esixe. Pois ben, Amantegi consegue manter o peso da anécdota e manter un alto nivel ao longo do libro.

A irmá xemelga que naceu morta e a que naceu con vida preséntansenos desde moi cedo. A partir de aí, falará sobre a dor da vida e da morte, sobre os seus límites e a súa contrariedade. O programa tratará de difuminar a división tan habitual na cultura occidental, achegando a vida e a morte á cidade. Isto sucederá a través do soño, a imaxinación e a vida interior do personaxe principal. Un lugar para un mundo máxico e rico. Xogará entre o conto e a novela, pondo en cuestión os límites dos xéneros literarios.

O río é a corrente que leva as palabras do conto: O río Ochlockonee, a ribeira do río, o desbordamento dos ríos, os ríos xeados, os arroios... é un lugar en movemento como espazo físico. É tamén unha fortaleza da beleza. Tamén recibe unha vida numerosa. Doutra banda, é o agocho dos seres máxicos. Misteriosamente. Perigoso. A auga, o mundo das emocións, funciona como unha metáfora para crear un diálogo entre dous mundos.

O libro non chega a cen páxinas e dunha ollada darémonos conta de que cada sección está composta por capítulos moi curtos. Esta pequeñez contrasta coa profundidade do que se nos conta e xera un efecto estimulante no lector. A través dunha magnífica anécdota, dun ritmo intenso, dun tema atrevido e dunha metáfora inmellorable, a novela saíu redonda e equilibrada da pluma de Oihane Amantegi. Moitas grazas, Oihane, por abastecer o mar da literatura con novos ríos. A 2021 pedireille saúde e grandes transportistas de letras. Para seguir soñando.