O fogar e o intestino dos comercios, ao parecer, farán a alegría dos comercios de prensa. En efecto, nas dúas ou tres últimas semanas atopei o andel da tenda de prensa tan delicadamente coma se esgotáronse as ganas de azar e de saber, en forma de paliativos do consumo. Até tal punto, que os seus ollos se deslizaron e tendéronme a man para esfollar a Le Chasseur Français.

Para que me diga a verdade, a ampliación deste xornal non se debe a unha serendipiente, senón a Le Chasseur Français, que coñezo, porque veño dunha familia de cazadores, de tal modo que durante todo o tempo dos nenos e dos mozos, de cando en cando puidemos aproveitar a comida familiar dos domingos, reunidos todos na volta da galiña, un tras outro, porque ás horas da hora chegaban os pais, os pais, os irmáns, os comensais. Deixemos ese detalle.
Velaquí que o excitante diálogo dun cazador-rastreador de habitantes dos Pireneos fíxome eco durante un bo intre.

Resumirei o que dicía. “Os cazadores agradécennos os rabaños. Todos os rabaños, xa sexan ovellas, xabarís ou cabras, contan cun depredador para non descartar aos seus compañeiros enfermos, débiles, vellos e estimulantes a medio prazo. E non é que o depredador os identifique máis amodo porque o fan rapidamente, a pequenos pasos ou a penas, senón que os dá o grupo” –na conversación sente, sen dúbida, que marcou un momento de silencio para inchar o efecto–. “Ao principio o grupo enfróntase ao depredador, como é normal, logo foxe, tamén é un sinal de impulso. Pero, á fin e ao cabo, nun momento, o grupo inmobilízase e cambia de dirección, deixando aos débiles a mercé do cazador no mesmo lugar”. –marcaría un silencio antes de seguir de novo–. “O peor é que os animais enfermos sacrifícanse a si mesmo” –silencio–. “Sábeno! Inmediatamente abandónano! Ás veces botábase ou se deixaba ver para o disparo. Hai que velo para crelo”.

A matanza do coitelo de dobre fío.

É certo que o que fala con rapidez, con axilidade ou con forza, raramente está ameazado, e ninguén se atreve a facelo. É a norma da selección natural. O destino bruto. É perigoso, porque dá a entender que o destino é inevitable, que cando lle toca ser perdedor, non hai remedio, que os xogos están feitos. Vén subliñar o carácter de parásito social das dereitas. E na mesma liña, di que o equipo non pode salvarche, mesmo coa mellor vontade, que nun momento dado a solidariedade é imposible ou gratuíta á luz da gran lotaría. O concepto de rabaño é inutil, porque todos os seus membros, tarde ou cedo, son sucios. Ao mesmo tempo, é unha proposta indigna, xa que nos falta pouco para chegar a dicir ás vítimas ou marxinados: si agredíronche, fáltache non ir, fáltache si fixéronche dano, porque a túa actitude non era a axeitada, porque o teu destino era tal, si a túa vida é un fracaso, si non podes atopala, débescha só a ti mesmo, por débil que sexa, non suficiente, non suficiente, non podes saír ben.

É dicir, que todos deberiamos ler máis e máis Le Chasseur Français, si non é para aprender de nós mesmos, que sexa un pouco necesario para reflexionar, para medir si valemos máis que calquera rabaño de ovellas ou calquera tropa de xabaril, posto que a lectura do preeiro é xusta e axeitada para nós. “Hai que velo para crelo”.