Os informativos dixérono, polo menos o único informativo que merece a pena ver –refírome, por suposto, á historia de Iparralde, sen ningún tipo de ironía–: un vasco foi o noso representante este ano no concurso Míster France. Euskaldun, non só vasco, ademais en Biarritz. E de adestrador deportivo. Máis en concreto, Coach. Demasiada masa muscular para a competición, tivo que perder á mantenta –xa sabedes, esas cousas que facemos no habitual–. Con todo, e sen negar que o físico é imprescindible, reivindicou: “Eu teño unha mensaxe á xente, que fagan deporte todos os días, para que llo pasen ben”. Bo, podería ser “que lean Pierre Bourdieu todos os días para que sexa ben”, pero non está mal. Trátase da medalla que outorga o título á competencia occitana.

Pero quedémonos coa mensaxe do noso míster. Temos que facer deporte ademais todos os días. Sempre estiven en contra do deporte, moi, até o punto de non poder verme. Por iso nunca o practiquei. A ver si na mocidade si, pero en realidade sen ter conciencia do que estaba a facer deporte. Logo é certo que cos anos empezas a notar unha especie de oxidación, unha dor alá, unha dor aquí. E que o propio corpo esíxeche un mínimo de movemento. Por iso empecei a practicar o que pode ser o deporte máis axeitado para min: a natación. E non tanto por ser o deporte máis completo. Elixín a natación, sobre todo polos corpos dos nadadores. Algo perfecto. Non me interprete mal, por favor. Non busques patoloxías: só é unha homenaxe á beleza. E o recoñecemento do capital erótico, fronte ao económico, social e cultural, é probablemente o único que as elites non poden monopolizar totalmente. Porque sen diñeiro, sen estudos, sen contacto, podemos ter un capital erótico importante. A favor da bioloxía, pero quizá tamén coa axuda dun pouco de deporte.