Os últimos días do ano pasado en materia de violencia contra as mulleres, trouxeron algunhas noticias e o testemuño dun cambio lento, proba diso é precisamente o caso do escritor Matzneff.

Na primeira parte de decembro de 2019 chegou á actualidade o libro da escritora Vanessa Spingora Asentement. Nela, Spingora fala das relacións que viviu baixo o antigo escritor Matzneff.

O testemuño de Spingora dá un calafrío, máis aínda cando se pensa que a partir de agora o escritor colocarase para sempre na pel desta vítima. Nesta novela autobiográfica fai refera ao verdugo, Matzneff, quen anos antes equipara o campo literario con relatos das súas relacións pedófilas e perversas. Ninguén se queixou entón diso. Nin entón nin despois. De feito, até este ano 2020 a área apoiou e eloxiado –recibiu o último premio literario en 2013 ou–. O cambio tamén é que, máis aló da resonancia, ábrense procesos xudiciais.
As cousas cambiaron por máis dun lado.

En primeiro lugar, aínda que xa sabiamos desde facía tempo que, si mirabamos máis aló de casa, todos os recunchos estaban cheos de sucidade, agora xa se denuncian publicamente e en voz alta as posturas, non se pode falar diso. Agora, esas acusacións foron escoitadas, e aínda que non sexan unhas cantas, senón unhas cantas, teñen eco, e ninguén dúbida diso.

Hai anos que se necesitou para iso e que se recoñeza publicamente que as relacións e as vidas baséanse nesa submisión cara aos homes.

É unha boa noticia que hoxe non se poida facer unha apología das relacións de dependencia, da violación, da manipulación, da pedofilia, que non sexa máis aceptable.

Por outra banda, no caso de Matzneff, hai algúns que senten obrigados a abandonar o que agora eloxiaron. De feito, Matzneff foi o gañador do Premio Renaudot en 2013. Hoxe din os recompensadores que quizá se equivocaron.

Con todo, non retroceden. Non hai desprezo. É un soft de confesión feita con medias palabras. Si, sente que en palabras de Beigbeder, que era un dos xefes de xurado do premio, os tempos cambiaron, pero non, non é a revolución. Lembremos que hai uns anos este mesmo reivindicaba o dereito á puta no manifesto dos 343 puercos, algo que non podería facer hoxe, si seguísese pensando.

Con todo, o cambio non chegou a todos os fogares, en moitos casos as relacións seguen sendo brutais e duras: cen mil violacións anuais, 150 mulleres asasinadas no Estado francés a mans das súas parellas en 2019, unha cuarta parte dos nenos e novos serán agredidos sexualmente antes de cumprir os 18 anos e un de cada cinco sofre malos tratos.

Os números están á vista, é novo comparando a situación de hai anos. Iso tamén é un cambio. Nunca houbo tantas asociacións feministas como hoxe. Cada tendencia política ten polo menos un grupo filiado. Os políticos priorizan toda violencia contra as mulleres, sen ningunha dúbida, será unha das liñas das campañas electorais do próximo mes de marzo.
Con todo, aínda se esperan medidas máis concretas e radicais. Porque non hai un cadro de intervención, nin unha lei, nin un dispositivo de protección suficientemente forte, nin para castigar aos agresores, nin para incitar ás vítimas a falar.

Non é suficiente para que o medo cambie de lado.