Sacastes o voso primeiro traballo catro anos despois do primeiro concerto. Que percorrido tivestes?

Josu Ximun Billelabeitia: Cando empezamos tiñamos problemas para fusionar grupos, porque todos estabamos involucrados noutros proxectos. Lukiek é un proxecto paralelo que cobrou forza no último ano.

Christian Rodríguez: Cando vimos que o grupo funcionaba e a xente achegábase démonos conta de que podiamos avanzar. Soubemos compaxinar proxectos, e facendo moitos concertos, eliximos os que máis nos gustaban. O último ano foi máis intenso e decidimos entrar ao estudo.

O disco ten un marcado carácter da década dos 90. De onde lles vén esa influencia?

J. 10. Billelabeitia: O tres somos afeccionados a diferentes tipos de música, temos referencias de todo tipo, e iso vese no disco. O noso punto común é a música dos anos 90. Lukie parte de aí, aínda que logo lle pomos outros toques. As cancións son variadas, xa que metemos cancións feitas durante catro anos, pero todo é Lukiek.

O gran C. Rodríguez: O disco ten unha unidade.

Gravástelo con Xabier Egia nos estudos O Tigre. Como foi o proceso?

J. 10. Billelabeitia: Ao principio tiñamos intención de gravar todos xuntos, porque despois de tocar moito en directo gustábanos o son que tiñamos o tres xuntos. Pero unha vez fixemos a proba no estudo, e gustounos o son da batería gravando a pista. Ademais, isto permíteche gravar moitas guitarras, formando un muro. Xabi Egia viviu a década dos 90 e cremos que tiña moitas ganas de gravar o noso disco, xa que ultimamente estaba a gravar moita música indie. Tomou moi ben a esencia do equipo.

Nas palabras pódense atopar historias, algunha crítica, xogos de palabras... Que lles inspira?

J. 10. Billelabeitia: Son moi variados nese sentido. Algunhas son máis superficiais, outras máis persoais ou un pouco máis complicadas. Moitas veces gústame describir unha imaxe que vexo, de forma abstracta. Doutra banda, gústame moito xogar coa fonética. Canto nunha especie de inglés inventado ao compor, e si gústame a combinación dalgunhas vocais, busco que ao escribir as palabras coincidan en eúscaro con esas vogais. Ao final, a voz é outro instrumento, e por exemplo, ao cantar un fragmento coa “F”, queda agresiva. Si queres que sexa máis tranquilo, cantas doutra maneira. Creo que todo iso inflúe. Ás veces non sabes por que unha canción ten forza, pero pode estar na agresividade da fonética.

O deseño do disco foi realizado por Ximon Agirre, e nel hai moitas referencias das cancións. Que relación tivestes con el?

J. 10. Billelabeitia: Fíxoo todo nunha semana, a contrarreloxo. É un voitre. El pediunos as letras e escolleu e reflectiu as imaxes que lle gustaban. Comprendeu moi ben o que queriamos. É moi áxil no seu traballo e ocupábase rapidamente do que lle indicabamos.

Seguistes o camiño da autoproducción. Esixe moito traballo?

O gran C. Rodríguez: Ten moito traballo, pero é bastante agradable. A min persoalmente gústame moito, veño do punk e do mundo da autogestión, e gustaríame seguir esa idea tanto na xestión da economía como na produción musical, e tamén no que temos que facer como grupo. Por suposto, vén ben contar coa axuda dos contactos tanto para os concertos como noutros ámbitos. Pero vimos a moita xente perder o control e o poder sobre as súas cousas por tanto delegar, e non queremos que iso suceda. Por iso, nós encargámonos das nosas cousas e estamos contentos con iso.

Os concertos están a levarse a cabo sobre todo en gaztetxe e salóns pequenos.

O gran C. Rodríguez: Apoiamos a escena dos espazos autogestionados que hai en Euskal Herria, pero sen renunciar ao outro. Vemos compatible e necesario tocar en salas máis grandes como o resto. Non estamos a tocar en grandes festivais, o que nos esixiría un maior grao de profesionalidade e compromiso. Pero esperamos que iso tamén chegue.

Tedes algún tipo de relación con outros grupos?

J. 10. Billelabeitia: Temos unha boa relación con outros grupos, sobre todo co de Mungia. Nela hai unha chea de grupos: Sua, Toc, Senda, Belako, Wicked Wizzard... Está ben, porque a xente doutros grupos vén aos nosos concertos e nós imos aos seus concertos. Ao final é un círculo; e iso é moi positivo para un pobo, para a xente que vén, ver cantos grupos formáronse. Despois, axudámonos moito e tocar con eles é un pracer, porque hai moita confianza.

Tamén presentaredes o disco en Madrid [o 5 de decembro tocaron alí]. Pensan agora que os grupos que cantan só en eúscaro teñen máis posibilidades de saír de Euskal Herria?

O gran C. Rodríguez: O que facemos é universal e non ten marca propia. Para min é un plus facer cancións en eúscaro. Ademais, viaxamos por terceira vez a Madrid.

J. 10. Billelabeitia: Pero é certo que o límite das linguas está aí. Por exemplo, os grupos franceses non son tan coñecidos aquí como os anglosaxóns, os españois non son tan coñecidos en Francia. Polo demais, nós non coñecemos moitos grupos cataláns. Cremos que no Estado español, nese sentido, hai moito que facer. No noso caso impórtanos un pouco o idioma. Si vemos un concerto e gústanos o grupo, logo darémonos conta das palabras. Doulle importancia á fonética. Canto en ton preguizoso e a rastro, e como as letras son introspectivas, ao principio a xente non entende claramente. Que queden con algo máis universal, porque a voz é outro instrumento.

Que plans tedes unha vez terminada a xira?

O gran C. Rodríguez: A xira non termina e a idea é seguir tocando no País Vasco e viaxar a lugares non visitados: Galicia, Andalucía, Cataluña, Asturias... Gustaríanos coller o furgón e seguir tocando, pero sen présa nin presión.