Nos próximos anos crearanse miles de postos de traballo nas administracións vascas. A aqueles mozos que nos anos 80 empezaron a traballar nas institucións de nova creación chegoulles a hora de retratarse. Nos euskaltegis tamén empezou a traballar moita xente. Estaban cheos de ilusión e, axudados polo rock vasco e o ambiente da época, euskaldunizaban a moita xente.

O tempo pasou rapidamente e os postos que deixan a estes mozos teñen que cubrirse.

Moitos cidadáns empezarán a preparar oposicións ás institucións, e as academias e os euskaltegis terán unha gran carga de traballo. As aulas encheranse até arriba de alumnos que teñan como obxectivo a obtención do perfil lingüístico. Artigos de opinión milleiros, millóns. Argumentos sen gran faísca, cheos de organizadores e cordóns. A introdución de condicións, subxuntivos e capacidades en todas partes e de calquera xeito, mostra dun nivel considerado. No apartado oral, por outra banda, prepararase unha discusión cun descoñecido na gaiola e un monólogo de cinco minutos.

Moitos traballarán o eúscaro lonxe das emocións e os sentimentos. Por unha banda, porque é algo que os alumnos demandan e reivindican a miúdo, pero, por outra banda, os profesores tamén temos moito costume de facelo. Estamos nun momento de cohesión e de coherencia. Pero estes conceptos non teñen moito que ver coa cohesión e a coherencia de 80.

E así non imos garantir a euskaldunización da administración. Para os nosos alumnos vai ser moi diferente a realidade que temos despois de empezar a traballar. Poucos artigos de opinión e reunións e charlas xunto á cafetera. Os vellos hábitos, a falta de actitude de moitos e a falta de facilidades para falar dalgúns non van permitir na maioría dos casos traballar en eúscaro.

Estes “temas” e “non temas” dos perfís lingüísticos teñen pouca fiabilidade.Xunto a eles, por que non abrimos o camiño aos resultados “pero”? Onde “pero” significa “pero hai que integrarse no programa de formación até demostrar que é capaz de facer o seu traballo en eúscaro”?

En lugar de esperar ás clases, os euskaltegis traballarían nos contextos nos que van traballar, traballarían textos reais e axudarían aos alumnos a adquirir confianza. Os euskaltegis volverían ser as ilusións creativas dos anos 80, demostrarían a súa relación coa realidade e as emocións e volverían ser motores eficaces do proceso de revitalización. Pero a realidade é que non hai ningunha nova xeración que queira presentarse á oferta laboral para cubrir os postos dos euskaltegis.