"A desigualdade na nosa cidade é moi evidente, máis aló do conflito do Alarde"
- “Entre mulleres migrantes” é un dos traballos estrela do grupo feminista Pare. Á sombra e ao abrigo, sacan á superficie todo o que estivo oculto e fannos coincidir varias historias. Visibilizar que o traballo, o esforzo, a exclusión, a ilusión, os soños e as loitas das mulleres de outrora e de hoxe non son tan diferentes. Sexa ou non local. Coa axuda de fotografías e bertsos, Miren Lanz Solbes (1988, Irun) e o resto de compoñentes do grupo completarán o proceso cunha exposición.
Que é a asociación Pare?
Na actualidade desenvolvemos proxectos que teñen en conta ás persoas que se atopan no seo da sociedade e na periferia. Poden ser mulleres, nenos e nenas, persoas maiores ou mulleres inmigrantes, polas condicións que sofren por vivir nesta periferia –xa sexa precariedade, exclusión, opresión…–. Militei no movemento feminista durante moitos anos, e en Pare é un proxecto creado con outros compañeiros. Levamos anos e anos sen NIF, pero démonos conta de que necesitabamos financiamento para levar a cabo algúns dos proxectos que queriamos desenvolver. Decidimos entón estruturarnos formalmente.
Militou durante moitos anos en diferentes movementos populares, sen NIF nin nada semellante. Houbo un gran cambio?
No meu traballo profesional tamén me tocou mergullarme e dedicarme a este mundo burocrático, así que non me pareceu tan estraño. A creación e estructuración da asociación foron dúas etapas. A estructuración formal levounos a traballar con novos moldes, o que nos fixo volver crear en parte. Estamos a nos adaptar e temos unha bonita marcha. Hai tres anos creamos a asociación para desenvolver proxectos concretos, e hoxe en día démonos conta de que temos oportunidades para que algún compañeiro ou compañeira poida desenvolver a súa carreira profesional desde alí; traballar e ser oficio cando gústeche, iso é moi bonito. O ano 2019 supuxo un salto cualitativo para nós.
A cidade de Irun ten varios temas a tratar: Alarde, rede de acollida de Irun, mugalaris…
.jpg)
Si, queda moito por facer. E no noso caso, tamén para aprender. Co obxectivo de traballar a igualdade simbólica, publicamos en 2018 o documental Emakumeak plazara, no que a desigualdade é moi evidente na nosa cidade, máis aló do conflito do Alarde. Foi un traballo moi produtivo. Antes de comezar co documental, fixemos unha análise do rueiro de Irun, e só catro tiñan nome de muller! Traballamos o arquivo e nel, e na maioría dos proxectos, acompañounos Mertxe Tranxe Iparragirre, historiadora feminista de Irun. Dese traballo escollemos sete historias e con elas conformamos o documental. Son sete mulleres que falan en nome propio ou en nome dun colectivo. Quixemos sacar á praza, ao espazo público, á luz aos que sempre estiveron ás agachadas.
Os paseos son a segunda parte deste proxecto. Estas sete historias gravámolas para que todo o que queira poida escoitalas a través do móbil mentres se dá unha volta por Irun. É un proxecto moi bonito e produtivo.
Agora tedes entre mans o proxecto “Entre mulleres migrantes”.
Neste último proxecto quixemos recoller as vivencias de dúas xeracións que chegaron a Irun. Por unha banda, a da xeración de mulleres inmigrantes que chegaron entre os anos 60 e 70, e por outro a da chegada entre os anos 2000 e 2010. Irun é unha cidade con moito fluxo migratorio, moita ida e volta hai aquí, pero hai quen viñeron e os que veñen para quedar. Aquela primeira xeración veu do Estado español e a segunda xeración de Sudamérica ou África. Aínda hai moito racismo cara a estes últimos. Óuvense rumores: que veñen quitar o traballo, que viven das prestacións… Moitos esqueceron que viñeron nas mesmas condicións e compórtanse de forma racial. “Por que uns integráronse tan rapidamente e outro non?” ou “Por que xulgamos a uns tan facilmente e a outro non?”, preguntámonos con frecuencia. Por suposto, o coñecemento do castelán e o feito de estar máis preto culturalmente inflúe niso, pero tendo en conta a realidade actual de Irun, deberiamos ter un pensamento moito máis amplo en xeral.
Como desenvolvestes o proxecto?
Falamos con mulleres das dúas xeracións mencionadas, recibimos vivencias da súa boca. Sentámonos fronte a fronte con eles. Comparamos as súas realidades e comprobamos que as historias son iguais. Os medos e ilusións duns e outros son os mesmos.
Ademais das entrevistas, tamén sacamos fotos para realizar un traballo de sensibilización a través dunha exposición fotográfica. O proxecto desenvolveuse precisamente co obxectivo de atopar a resposta a estas e outras preguntas que xa mencionamos anteriormente, e xerar debate.
E agora que?
Agora imos iniciar o traballo de desenvolvemento para comezar coa sensibilización. Na realización das fotografías participou o fotógrafo Gari Garaialde do grupo Bostok Photo, e varios membros da escola de bertsos Irunabar da comarca compuxeron unha serie de bertsos por cada muller protagonista. Unha vez finalizado todo o traballo de fondo, publicaremos unha revista, e ademais na segunda quincena de xaneiro exporanse as fotos e os bertsos no centro cívico de Irun. Máis adiante, pretendemos achegarnos ás residencias de maiores e asociacións de mulleres inmigrantes para continuar co labor de sensibilización e seguir sensibilizándonos co relato de historias parecidas.
maior dunha familia de catro irmáns. Coñece a fondo a comarca do Bidasoa, onde coñeceu desde a infancia seis centros educativos, “Fíxome o que vivira na época e valóroo positivamente”, di. A pesar de vivir en Malerreka e traballar en Irun, Bortziriak sente próxima e familiar. Coñeceu intensivamente a militancia social e política na adolescencia e na etapa universitaria, e “iso fixo” a súa condición actual. Paralelamente, a asociación dálle a oportunidade de coñecer e traballar diferentes temas de forma paralela.
Urtarrila amaieran ezarri zieten 5.000 euroko isuna ordaintzen laguntzeko txartelak jarri dituzte Herria, Marruma eta Platero tabernetan.
49 urte preso pasa ondoren, libre utzi dute Leonard Peltier AEBetako ekintzaile autoktonoa. Otsailaren 18 honetan heldu da bere senide eta lagunen artera 80 urte dituen preso-ohia.
Hai moitas maneiras de conseguir o poder; non todas son bonitas. Hai quen quere repartir o poder e a responsabilidade que iso leva, quen busca o poder. Outros lle respectan demasiado e cada paso, tan medido, non son capaces de tomar decisións. Hai quen non coñeceu nunca o... [+]
O 3 de febreiro comezou o período de prematrícula dos nosos nenos e mozos nas escolas, e como todos os anos queremos lembrarvos por que non parécenos boa idea matricular en relixión. O ano pasado terminabamos o artigo dicindo que “a moitos este escrito resultaravos... [+]
Desde a Asociación de Pais e Nais do Instituto Arratia Tranbia Txiki queremos impulsar unha reflexión na comunidade educativa sobre o uso das pantallas.
Ultimamente existe unha gran preocupación pola influencia das pantallas en nenos e adolescentes. Esta responsabilidade... [+]
Hai conceptos que aparecen por momentos en todas partes e que se converten tamén en mantras. Preséntansenos en si mesmos como positivas e necesarias, sen demasiadas discusións e case sen pensar nelas. Paréceme que un destes mantras é a internacionalización, que ten a súa... [+]
Si, si, así. Non me atrevo a ir máis aló. Que é un pleonasmo? Quizá unha tautología? É posible, pero nesta época que chaman posverdad, os feitos básicos son necesarios. Mirade, si non, á poderoso lema “Ez dá ez!”. Xa sabiamos antes que isto era así, pero dicir... [+]
Ultimamente cada vez escoitamos máis que moitos mozos non temos poder para comprar unha vivenda. Ás veces parece que non hai máis temas, é certo que é un tema serio. A min, a pesar de estar cerca do 31, aínda me falta un pouco para conseguir a vivenda que vai ser miña... [+]
