Trátase dunha loita contra o sistema capitalista que, coa axuda da administración, promove plans privados en detrimento do sistema público. Trátase dunha loita solidaria e transversal, na que se sumaron pensionistas de diferentes cores e ideoloxías. Tamén é intergeneracional porque, ademais de para eles, esixen unhas pensións públicas dignas para os seus fillos e netos. Trátase dunha loita que non se esquece cos perceptores de pensións mínimas precarias e con soldos precarios.

Os pensionistas vascos han sabido conciliar as mobilizacións da semana anterior ao Concello con outras manifestacións multitudinarias, así como coa marcha a Madrid. As súas reivindicacións non cambiaron: as pensións revalorizadas en función do IPC real, cun mínimo de 1.080 euros; o salario mínimo de 1.200 euros; e que o Goberno Vasco e o Goberno de Navarra complementen ese mínimo.

Solidarizáronse co resto da sociedade e sumáronse á folga xeral convocada pola Carta de Dereitos Sociais de Euskal Herria en xaneiro. Contra a reforma laboral, por unhas pensións dignas, para poder xubilarse aos 65 anos, para ter unha semana laboral de 35 horas… Parabén pensionistas! En sintonía coa ideoloxía plural, seguide reivindicando: “Sexa quen o mande, sempre a favor das pensións”.