O anuncio di, en efecto: “Faino por ti, faino polo planeta”. Secas, uriolas, desprendementos, incendios... Millóns de persoas (7 millóns no primeiros seis meses de 2019) tiveron que abandonar os seus fogares por mor das catástrofes que sufriron. É un apartheid climático. Estes desprazados pertencen, polo momento, a países empobrecidos por Occidente, polo que son vidas amortizadas. Pero as vidas amortizadas non tardarán en ser nosas. O desastre ecolóxico non coñece as coordenadas xeográficas.

Aquí, si o mar sobe, preguntámonos cantos centímetros serán e como nos afectará, porque alguén nos dará unha solución coa fe. Tranquilo. Os cidadáns xa nos arrepentiron; agora poden ser salvadores: para responder ás nosas oracións, naceu o capitalismo verde.

“Non son Montessori, non son Luther King, pero eu tamén podo cambiar o mundo”. Como? Cambiando de compañía eléctrica. Así de fácil. “Faino por ti, faino polo planeta”.

Come quinoa, superalimento. Si os que se alimentaban de quino agora non poden pagar porque subimos tres veces os prezos, que responsabilidade ten? É super cool e, txo, “porque ti válelo”.

Burger King creou a hamburguesa Rebel mentres destrúe a Amazonía. Greenwashing moderno: consumir produtos “verdes” en relación á rebeldía; non vexamos que a única verdadeira rebeldía é non consumir. En casa aprendemos que non hai que gastar, si non é necesario. Esta é unha pauta relacionada coa economía doméstica, pero que vai moito máis alá: gastar ou desperdiciar ten moito de inmoralidad, como o sistema capitalista que nos empuxa a iso.

O capital aprovéitao todo, tamén o movemento popular. Pero a loita ecoloxista sempre foi unha loita de clases: ensuciar aos patróns, devorar aos traballadores. Este ano cúmprense 50 anos da morte de Josu Murueta e Anton Fernández por disparos da policía en Erandio. Nacemos contaxiados no Gran Bilbao, coa cara e os pulmóns cheos de brillantinas negras e atentos aos ruídos das sirenas. Aos patróns non lles importaba que nos matasen nin aos actuais amos do mundo. Eles non sufrirán os efectos do cambio climático, xa que teñen suficiente diñeiro para comprar o dereito á vida.

Nas necesidades urxentes, o capitalismo non ve máis que a fonte da plusvalía. Por iso, as empresas están a impulsar a súa reversión e reclaman aos Estados e ás organizacións internacionais que lles dean un marco axeitado. Tal e como se inventou o Imposto do Sol e pediuse penalizar a autoproducción enerxética antonte, agora, seguindo a estratexia do gran capital mundial, esixen un cambio de marco: un marco fiscal beneficioso e subvencións. E os demais pagamos, ao consumo a través de impostos, entre outros.

Ante isto, a única resposta é New Green Deal. Pero ao levar á práctica o keynesianismo verde, si lévalo, esquéceche de todo o aspecto social. O estímulo público non se orienta ao Estado do benestar nin á protección dos dereitos humanos, algo que non se atopa na actual estratexia do capitalismo.

A estratexia do capitalismo inclúe oligopolios, xa que só sobrevivirán as multinacionais e as grandes empresas con capacidade económica para prepararse de antemán. Riqueza en mans menos numerosas. E as sociedades socialmente “cara ao ecoturismo”: réximes autoritarios que profundarán no apartheid climático.

Mentres tanto, o Parlamento Europeo ha declarado recentemente a emerxencia climática en vésperas do cume, financiada polas empresas do IBEX35. Todo en orde.