Un dos partidos que participou na campaña electoral para as Cortes dixo que "feminizar a política é volver á empatía". En política, a presenza de máis mulleres é boa para suavizar o mal ambiente habitual. Emocionar ás candidatas e derramar algunhas bágoas é un símbolo da feminización da política. Din que as mulleres temos máis capacidade para evitar conflitos.
Este tipo de declaracións condénannos, unha vez máis, ao mundo dos sentimentos. Constrúen un universo imaxinario feminino onde predominan o consenso e a amabilidade e, como conflito político, as mulleres déixannos fóra da loita pola separación do poder, no papel das cantineras encargadas da intendencia emocional.

Segundo explicou Simone de Beauvoir, o que nos fai mulleres non é unha suposta esencia, senón a nosa propia existencia, historicamente e materialmente condicionada e socialmente e culturalmente disciplinada. As mulleres non temos dons ou virtudes propias. E a menor tendencia ao uso da violencia é consecuencia da indefensión apresa (imposta), froito da patoloxía e ocultación da violencia das mulleres.

A socióloga catalá María Jesús Izquierdo explica claramente as consecuencias perigosas que ten para as mulleres este razoamento: si as mulleres somos tan boas, si a violencia énos estraña, si a nosa principal característica é a empatía, é lóxico que a sociedade nos deixe o traballo de coidado. Quen máis indicado para ocuparse deste asunto que nós?

Doutra banda, quen rexeitan os conflitos e as disputas políticas como cuestión de testosterona se enorgullecen do peito da superioridade moral, xa que as mulleres temos outras formas de facer máis civilizadas. Este esencialismo dota de munición ideolóxica aos insultos e reproches perpetuos que sofren as mulleres políticas que mostran poder e decisión.

Diciamos que a política é un conflito: a competencia entre intereses contrapostos, a loita por conseguir unha boa relación de forzas para poder levar a cabo o seu proxecto político. E si o proxecto do feminismo é a eliminación da opresión, a exclusión e a violencia que vivimos as mulleres, a vitoria virá de pór as nosas reivindicacións no taboleiro de negociación, dunha política feminista e feminista. Para iso, é imprescindible que a maioría das mulleres estean representadas nos lugares onde se decide a vida dos polis e teñan capacidade de decisión. Máis política e conflito, e menos sentimentalismo e esencialismo.