Non é de estrañar que nesta campaña non se viu nin oído falar en absoluto do partido grego Syriza e do ex lehendakari Tsipras, a pesar, creo, da experiencia grega. Esquecidos á mantenta ante a xente, pero moi presentes nos deseños de campaña. Lembrade o programa presentado por Tsipras e as eleccións gañadas: como se estableceron tanto a Unión Europea (UE) como os expertos económicos ultraliberales do Fondo Monetario Internacional. Tsipras foi humillado, non puido resistir, levaron a Grecia ao desastre e nas próximas eleccións venceron precisamente os castigadores do pobo. Si, algúns deses estudiosos recoñeceron despois que estreitaran demasiado a Grecia, pero non fixeron nada para atenuar as súas dimensións.

Na xeografía da pel de touro, nin os partidos estatais nin os opinantes lembraron o caso grego. É comprensible que nin Unidas Podemos (UP) nin Máis País (MP) mencionen nada: todos os demais poderían aproveitarse da experiencia grega para levar as opcións da esquerda ao desastre. Por outras razóns, os outros candidatos deixaron no esquecemento a humillación de Syriza. Os ultraliberales, que centraron a súa campaña no nacionalismo español, non lles veu ben citar as cadeas destes poderes externos sobre Gran España. Case igual no que se refire ao PSOE: Sánchez mencionouno unha soa vez e metendo a pata de tal maneira, dando a coñecer o medo da CEOE si completásese un goberno de esquerdas con UPs.

A falta de mención nos grandes medios de comunicación puxo de manifesto a aposta destes mass-media: dando a volta ao río o mito do cuarto poder, demostrando que só é o cuarto brazo do único poder (o IBEX).

Esperable nas eleccións: O PSOE, incapaz unha vez máis a soas, terá que elixir, si non se celebran novas eleccións, con quen reunirse. Ou co PP, como manda a CEOE, a Gran Coalición cambia o sistema electoral, pon as vigas máis duras ao bipartidismo, mantén as leis do PP, segue desenvolvendo unha economía ultraliberal, para que as competencias autonómicas vólvanse insignificantes… Ou fai fronte á síndrome de Syriza.

Ata que se remonta á Gran España afectada por esta síndrome, tentando pasar á historia de Sánchez. E está en camiño de conseguilo, aínda que non precisamente á Historia que soñou coa súa soberbia, si non se atreve a afrontar a síndrome. Mentres tanto, Navarra, Oh, Navarra!, que vai elixir.