Mentres escribo este artigo, en Durango están a celebrarse as Xornadas Feministas de Euskal Herria. As anteriores celebráronse hai once anos en Portugalete. Foron os meus primeiros encontros aos 23 anos. Lembro a emoción que sentín alí, escoitando conferencias entre miles de mulleres, participando en talleres, desfilando na manifestación e facendo unha festa no gaztetxe Kukutza.

O taller de drag de Medeak é a actividade que máis recordo, xa que estaba flipada con teorías e prácticas queer. A súa aposta pola parodia da masculinidad e o goce á vez foi todo un balbordo. Identidades, corpo, sexualidade… Naquela época atraíanme este tipo de temas.

Once anos despois, centreime noutros temas, como a defensa de coidados dignos. Once anos despois non puiden ir a Durango, porque estou a coidar á miña filla recentemente nada.

Antes de dar a luz, tiña a inxenua fantasía de aparecer co neno. Non sabía nada do puerperio. Non prevía a anemia, o malestar dos puntos e do solo pélvico avariado. Non tiven en conta a recomendación de non pescar corenta días, nin que priorizaría as necesidades da miña filla e que estar entre miles de feministas non é nin o plan máis axeitado para un neno de dúas semanas.

(Escribo que dorme sobre o meu estómago. Acabas de aleitarche e de durmirche. Non quero deitarme no teu berce, porque si che espertas non poderei terminar este artigo. Pero sobre todo porque non quero perder a súa calidez.)

Esta semana un coñecido díxome que está embarazada e que coñecer o meu embarazo causáballe un desexo maternal, que tranquilizara dalgunha maneira o conflito interno. É dicir, que para ser nai tamén necesitaba referentes feministas.

O discurso da maternidade como proxecto alienable que impón o patriarcado segue enraizado en nós. Que limita a autonomía das mulleres* e lévaa a facer moitos sacrificios.

É certo, perdín autonomía. Xa non son eu, senón nós.

É verdade, non fun a Durango, aí é o primeiro sacrificio.

“Pór a vida e os coidados no centro…”. Dentro do movemento feminista esta lema colleu forza. Pero debemos lembrarnos a nós mesmos que dar vida é valioso. Que non é traizón estar a cambiar os pardeles en lugar de escoitar as mesas redondas. Cando recoñezo que a lactación é a miña nova profesión, estou a romper a xerarquía patriarcal entre o traballo produtivo e o reprodutivo.

Cantas nais haberá entre os miles de mulleres* reunidas en Durango? Un 10 por cento, como moito? A militancia -horarios das asembleas, potes posteriores, encontros de fin de semana- non é compatible coa crianza de nenos pequenos.

Volverei ás asembleas, ou quizá non. Quizá as AMPA sexan os meus novos campos de militancia, o parque e a consulta do pediatra. Quizá me mergulle na militancia contra a violencia obstétrica, para que o parto respectado que eu gocei non sexa unha excepción. E iso tamén é un activismo feminista.

Quen sabe.

A verdade é que sinto moi lonxe das xornadas, flotando noutra galaxia, "un terremoto máis no planeta alieníxena", escribe Ana Mendia sobre o puerperio, no número 2662.

A verdade é que agora non me gustaría estar en Durango. Estamos a gusto aquí, no sofá do noso salón, calentitos. Estás a espertarche… E collendo o peito. Nos meus brazos. No noso planeta.