Vostede é actor, pero realizou estudos audiovisuais. Por que?

Con doce anos, por casualidade, tras ser admitido nun casting, o que se convertería nunha serie de poucos capítulos converteuse nunha serie de catro anos. Era moi novo, e debido á fama que me produciu a serie, decidín deixar o cine para dedicarme aos meus estudos e decidirme o meu futuro. Pero pronto vin que o teatro era unha forma de vida para vivir distintas vidas. Con 21 anos fixen a miña primeira película. Sinto orgulloso de ser capaz de decidir que quería ser actriz, con total convicción e ao terminar os meus estudos. Os estudos eran importantes para min, o teatro é un oficio moi difícil e era importante ter alternativas.

Recibiches o premio Biznaga de Prata ao mellor actor por Filla d’algú. Que importancia ten o premio?

Bo, os premios non nos cambian, son unha oportunidade única para dar visibilidade ao traballo realizado, e iso é importante para min. Son tamén o sinal de que vas por bo camiño. Pero non hai que darlle máis importancia da necesaria.

Sempre dixeches que o embarazo é invisible, nesta película interpretaches a un avogado de 30 anos embarazado que ten que defender ao seu pai.

Cando recibín a proposta pareceume especialmente interesante por iso, xa que a película Filla d’algú ofrece unha visión pouco habitual da xestación na ficción. Na ficción, normalmente, as mulleres embarazadas só falan do embarazo; neste caso o meu personaxe, Eli, está embarazada, pero na trama non se aborda o embarazo como tal. Porque o embarazo non é unha enfermidade e as mulleres facemos vida normal cando estamos embarazadas. Esta película representa o empoderamiento dunha muller que por primeira vez vai ser nai nun momento no que o seu pai está esnaquizado.

Es a nai de dous fillos. Máis aló do embarazo, até que punto a maternidade é hoxe invisible?

Aínda que as nosas nais loitaron polos dereitos das mulleres, non tivemos demasiados referentes na visibilidade da maternidade. Eu sempre reivindiquei publicamente a realidade oculta da maternidade nos actores: No festival de Málaga crucei a alfombra vermella e dous minutos máis tarde estaba mergullado na lactación materna. Xestionar esta situación non é fácil e é imprescindible ver a mulleres e homes nos centros de traballo cos seus fillos e fillas.

As políticas de maternidade e paternidade van mellorando aos poucos. Pero en canto á conciliación, até que punto igualouse a situación?

As lentes están a cambiar, pero socialmente, aínda estamos moi lonxe da igualdade. Repito que faltan referentes: cando haxa profesores homes nas gardarías e os coidados sexan tan masculinos como os das mulleres, veremos a verdadeira revolución.

Cal cres que é o estado de saúde do feminismo no teatro?

O feminismo veu para quedar. Pero diría que a materia pendente do feminismo é a maternidade, na miña profesión e en todas as demais: a reivindicación dos dereitos das mulleres é imprescindible, pero debemos dar un paso máis en favor dos dereitos das mulleres embarazadas ou das nais. É máis, paréceme máis importante traballar polos retos da maternidade que satisfacer a igualdade entre homes e mulleres no futuro.

Produciuse un repunte do feminismo nun momento no que a nivel mundial os movementos de extrema dereita están en auxe. Son unha ameaza estes últimos?

O uso semántico da linguaxe que fai a extrema dereita paréceme moi perigoso: escoitar defender o seu feminismo asústame. Creo que a educación é o único camiño para ser unha sociedade empoderada.

Acábase de estrear a nova serie de Leticia Dolera. Hai un ano o feminismo catalán se fragmentó, porque Dolera deixouche fóra por estar embarazada. Como está vostede?

Foi moi duro, aínda que eu tento ser optimista. Vivín sentimentos contraditorios, pero á fin e ao cabo quédome co ensino. Iso si, demostrouse unha vez máis que a maternidade ten unha contrapartida profesional, mesmo cun director que se converteu nun referente nas reivindicacións do feminismo.

Cre que este conflito se utilizou con intereses mediáticos?

Bo, a dereita aproveita calquera oportunidade para loitar contra o feminismo, e iso dáme moita rabia. Pero é imprescindible facer público este tipo de feitos que vivimos polo embarazo, xa que sentiremos máis protexidos. A única forma de contradicir os silencios propios do sistema é contar este tipo de acontecementos.