17 anos máis tarde, en 1589, converteuse no primeiro rei de Francia da Casa de Borbón. Enrique III de Navarra e IV de Francia até a súa morte en 1610.
Os seus contemporáneos chamáronlle a Bon Roi, un bo rei. Pero as súas dúas esposas, Margarita de Valois (1572-1599) e María de Médicis (1600-1610), non tiñan un marido tan bo; era coñecida o costume do rei de visitar as habitacións dos demais. E, ao parecer, esta tendencia á deslealdade converteuse nunha tradición entre os borbóns, saltando do trono francés ao español. En ambos os reinos os borbóns deixarían unha longa lista de bastardos.
A mediados do século XIX, numerosos rumores sobre Isabel II de España e o seu esposo Francisco de Asís difundíronse tanto na corte como na prensa. Os Borbóns en pelota (Os Borbóns en pel vermella) foron tamén autores dun conxunto de 89 imaxes satíricas nas que Elisabet, Francisco e outras persoas da corte mostrábanse sexualmente explícitas e, segundo os expertos, os autores de debuxos e textos foron os irmáns Valeriano e Gustavo Adolfo Bécquer.
A única raíña da dinastía recibiu unha crítica humorística, pero os vellos e novos cronistas tiveron a tendencia de aliviar os pecados aos reis anteriores e posteriores, utilizando eufemismos –Juan Karlos I.aren aínda se fala de “amigos especiais”– ou atribuíndoo á xenética –un artigo de 2012 citaba literalmente o “xene da infidelidade dos borbóns”–. E non puxeron en cuestión as “conquistas” dos monarcas nas que as mulleres se expresaron con ganas, baixo presión ou con violencia.
E en canto a Enrique III.ari, utilizouse esta suposta ocorrencia do rei para xustificar as antipatías que houbera: O confesor de Enrique, trastornado pola conduta daquel home, ameazou ao rei con non abonarlle tan facilmente a partir de entón, si non demostraba realmente o seu propósito de emenda. Arrepentido, o rei convidoulle a comer con el todos os días, confiando en que os seus consellos lle axudarían a orientar a súa actitude durante a comida. Pero Enrique dispuxo que todos os días preparáseselle a prazo para o cura. Uns días despois, farto para comer sempre o mesmo, o confesor confesoulle: “É unha honra recibir unha invitación a comer todos os días nesta mesa, pero todos os días a prazo…”. E o rei respondeu: “Pois a min pásame o mesmo coa raíña”.
Pois a moitos lles sucede o mesmo cos borbóns.
A pesar de que pasaron dous séculos, o problema dA Plutónica non se pode deixar desvanecer no pozo do esquecemento. Ademais de 200 anos atrás para coñecer a historia dA Plutónica, debemos remontarnos alén do océano, Montevideo.
Os irmáns José Rosendo e Valentín... [+]
San Sebastián, 1865. Dous anos despois da derriba das murallas da cidade, a Asociación de Enxeñeiros de Gipuzkoa redactou unha memoria que recollía a proposta de peche da entrada esquerda da bahía, entre Igeldo e Santa Clara. Desta maneira, a bahía sería un gran porto e a... [+]
Ekintzaileek salatu dute Puerto Rico “inbaditzen” ari direla. Felipe VI. erregea irlan izan da, San Juan hiriburuaren sorreraren bosgarren mendeurrenaren ospakizun ekitaldietan; Ponce de Leon Espainiako konkistatzaile eta genozidak eraiki zuen hiria, 1521ean. Puerto... [+]
Javier Chicote eta Juan Fernández-Miranda kazetariek El jefe de los espías (Espioien burua) liburua argitaratu berri dute. ABC espainiar egunkariko kazetariak dira biak, lehena ikerketa taldekoa eta bigarrena ABCko zuzendariaren albokoa. Hamalau urtez Espainiako... [+]
Pasaron vinte anos desde que se publicou o libro Un rei golpe a golpe (Erregea, kolpez kolpe) da man de Arakatzen S.L., a editorial da revista Ardi Beltza. A axencia Servimedia e o diario O Mundo informaron do libro co titular: “Pepe Rei Edita un libro que ataca ao Rei Juan... [+]