O vasco está furioso estes últimos días, non se que tribunal tomou unha decisión sobre o eúscaro que vulnera os dereitos dos vascoparlantes, que é unha inxustiza, e que é unha estupidez, unha tolemia, unha carraca de sempre. A min, que lles vou a dicir, cada vez resúltame máis pesado ese discurso victimista habitual, porque creo que tampouco debería ser unha noticia para nós o insulto dos españois –ou franceses– contra os vascos. Menos aínda, motivo de asombro ou de alarma.

Hai séculos que os franceses e os españois metéronsenos en casa pola forza e co bastón de mando na man, derrotando a Euskal Herria. O feito de que caian nas garras destes dous estados dominadores é a orixe de toda a crúa situación que sufrimos como pobo, porque queren para eles o noso pobo, e porque para iso teñen que erradicar de raíz todo o que ole á identidade vasca, pondo en marcha un proceso de asimilación implacable até a plena colonización.

Debemos situar o problema do eúscaro no contexto desa estratexia organizada para a destrución de Euskal Herria. Porque só como síntoma do que lle pasa a Euskal Herria podemos analizar todo o que lles pasa aos que son símbolo da nosa vasquidad. O eúscaro, na medida en que é o alento e a alma do pobo, é o primeiro destino dos ataques do nacionalismo imperialista, xa que é a nosa lingua nacional, o que demostra claramente que somos outra nación.

Aínda que nos din o contrario –e para que lles creamos mellor, e mesmo nos últimos tempos en eúscaro–, queren facer desaparecer o eúscaro, e segundo os datos, están a levarse a cabo con gran eficacia. Por que aquí o español e o francés son as únicas linguas nas que é necesario aprender? Como explican vostedes que sexa francés e non euskera, a única lingua que coñecen todos os vascos ocupados franceses, ou o español, no caso dos ocupados españois? Porque son idiomas moi atractivos? Nós temos unha lingua moi bonita, unha das máis antigas de Europa, un pequeno tesouro… Pero o eúscaro segue sendo unha opción persoal, un xesto voluntario, unha cuestión de sentimentos.

Non. Que o poder está en mans dos españois e franceses, que teñen o poder suficiente para poder impor as súas propias linguas, e que para iso teñen a estrutura política superior necesaria –o Estado-. Estas son as razóns. Nós, en cambio, seguimos sendo súbditos, e en lugar de activar e alimentar o noso Estado para saír desa opresión, nas institucións autonómicas, que non son máis que sucursais do poder estranxeiro, estamos a xogar a facer de gobernante, coma se fose posible, unha política realmente eficaz para Euskal Herria.

Que clase de xustiza atopará o eúscaro no escenario tranquila e interesado que nos impuxeron para levar a cabo unha suposta convivencia lingüística? É estéril que nos queixemos das burradas que nos fan, baseemos a esencia do movemento pola linguaxe na esixencia da misericordia cara a nós. Porque a clave para garantir o futuro da lingua non radica na denuncia das violacións dos dereitos dos falantes e na mera esixencia de políticas lingüísticas máis eficaces. Si o único remedio eficaz que pode evitar a morte total do eúscaro é a recuperación da independencia de Euskal Herria, en que estamos a gastar tempo e enerxía noutras vías escuras e falsas? E o que é máis importante, por que?