Un ano máis cos teus debuxos completaches o libro da axenda LandarLantzen. Tomáchesche o gusto de debuxar plantas, non?

Si. Até agora vía de lonxe as plantas, apreciábaas, mesmo comía algunhas, cada vez máis con elas na cociña… Eu non son hortícola, pero é verdade que tiña curiosidade na horta. Por iso, encántame colaborar con Jakoba Errekondo, estou a aprender del e é enriquecedor engadir as miñas lecturas ás que el díxome, a través do debuxo.

Este ano tedes novos invitados no libro…

As árbores son os invitados que este ano trouxemos ás nosas páxinas, si. As árbores parecéronme bonitos desde sempre, e que dicir cando forman un bosque! Dannos sombra e froitos… debuxei con gusto.

Foi novo para ti debuxar árbores?

Bo, sempre os incluín nas miñas ilustracións, sobre todo como paisaxe. Na literatura infantil e xuvenil, por exemplo, a presenza do bosque, da montaña, da natureza… E eu, sempre e medio inconscientemente, falo da natureza e poño alí algunha árbore. Pero claro, sen ser identitario: sen saber que árbore é, eran árbores abstractas. Outras veces tamén debuxaba intencionadamente, por exemplo, sempre me gustou debuxar o haxa polas posibilidades que ofrece a linguaxe gráfica. Por tanto, xa tiven relación coas árbores, pero non tan tipificada e tan ligada á personalidade de cada un deles.

Como foi o proceso de debuxo? Pasou moito tempo mirando ás árbores?

En primeiro lugar fixen un achegamento ás árbores: pedín soportes visuais a Errekondo, porque iso axuda. Despois, fixen unha lectura ou interpretación diso: evito facer unha copia perfecta, porque para iso temos fotos. Por tanto, fixen esa interpretación, pero sen traizoar a natureza das árbores, conservando a mínima fidelidade. Traballamos xuntos e sempre busco o contraste de Jakoba á hora de debuxar. Cabe destacar, ademais, que esta axenda é para ensuciarla. Eu manchei os textos do libro cos meus debuxos e agora correspóndelle ao comprador completalos cos seus apuntamentos e esquemas. Somos un trípode: Por unha banda está Jakoba, eu sigo o seu traballo e o lector é a terceira pata.