Lume e maternidade
- Fóra da Sección Oficial, o lume foi un dos elementos que se repetiu, relacionado coa piromanía en Ou que arde, e exposto como accidente na película chilena Ema. No caso da película de Oliver Laxe, o lume entra dentro do cadro, mentres que na de Pablo Larraine cae fóra del. En ambos os casos, con todo, o tema está directamente relacionado co conflito principal. Un obxecto estético como o lume fai atractiva a imaxe pensando cinematograficamente.
As macroestructuras e as relacións coa súa contorna tamén se desenvolveron en máis dunha película. Por unha banda , Urpean lurra explora a memoria e os soños de quen viviron a loita contra o encoro de Itoiz. A película Giraffe, que se estreou na sección Zabaltegi-Tabakalera, céntrase no túnel que unirá Dinamarca e Alemaña. Le milieu de l'horizon fálanos das formas imposibles de explotar unha terra máis global e da vida rural cada vez máis difícil.
En calquera caso, o tema que se repetiu na maioría dos departamentos foi a maternidade, ou a relación entre pais e fillos. Lucy + Linn é unha película que contrasta a maternidade normativa coa irresponsable, explorando as marxes que esta experiencia ten na vida das mulleres. No mesmo sentido, o protagonista da película Ema, antes citada, busca unha forma propia de conformar unha familia na que a súa nai non pode caber no modelo hexemónico. Ficción privada é unha obra na que Andrés Di Tella rende homenaxe aos seus pais, recuperando as cartas que se escribiron e tratando de entender a súa relación. A curtametraxe Ama de Mateo fala da complicidade entre nai e fillo, pero tamén da dificultade de entenderse entre eles. Na película Diu jiu tian chang ven reflectidos os pais que tentan encher o oco deixado polo bebé que perderon. Por último, no que se refire á arxentina As boas intencións, cóntase a historia de tres irmáns que teñen un pai separado que se desenvolve como biografía de autoficción. O tema convídanos a reflexionar desde diferentes puntos de vista na ponte entre estas relacións e o cine. Pódese pensar como compaxina o tempo do cineasta co da nai (pai), e se iso ten peso á hora de elixir o tema. Neste caso tamén é importante que as relacións sexan universais: en definitiva, todos somos (ser) nais e pais, fillos, avós e avoas... e coñecemos algunhas das cuestións que iso leva.
Dunha forma ou outra, os temas que se repiten sempre chaman a atención, xa que a director toma os principais eixos do proceso creativo durante meses e anos. Mellor que sexan os temas que atravesan, polo menos nun principio. Para o final, quizá non queiran saber máis sobre o tema. Ou si, e nunha segunda profundarán o tema tratado na primeira. De todos os xeitos, haberá que ver si o ano que vén vanse a cambiar ou non as temáticas que vimos este ano. Pode ser un sinal de que os intereses da sociedade cambian. Mentres, a recuperar a vida máis aló da pantalla.
