Neste marabilloso mundo onde se pode comprar calquera cousa no mercado (os nenos tamén), hai unha crema antiarrugas para maiores de 26 anos. Talvez vexa o anuncio. E quizá che acordaches do que dixo unha vez Arantxa Urretabizkaia respondendo as preguntas de Goizalde Landabaso dentro do proxecto Kilkerren Soka de 111 Akademia: “Creo que esta sociedade aborrece a vellez, pero eu non. É máis, paréceme patético a nosa obsesión por ter un aspecto máis novo. Ti dislle a calquera que parece máis novo e faille moita ilusión, igual que aos 30 ou 60 anos”.
Os brancos somos neutros, e todos os demais, outros. Os homes son neutros, e o resto, outros. E en cuestións de idade? En cuestións de idade son adultos (somos?) neutro, e todos os demais, por suposto, o mesmo. E as dos demais, as dos vellos: ese lastre aparentemente pasivo desta sociedade na que o constante crecemento da produtividade é un soño húmido. Os vellos son o estorbo, o desprezo. “É vello e morre, non vale catro brancos”, di o vello refrán. Pero que vellos e que vellos son os que hoxe descoidamos até o punto de facer da palabra vella un tabú! : as palabras adulto e nova son un eloxio, e as de ancián son de mala educación; sempre hai que utilizar a palabra maior ou a de maior idade. É máis, tal e como inventamos a Terceira Denominación Mundial supremacista, inventamos o terceiro eufemismo velenoso de idade. O terceiro é sempre o último.
Do mesmo xeito que se fai con todos os colectivos substituídos, facemos que os vellos se marchen con clichés e simplifíquense con tópicos: atribuímoslles o tópico da debilidade e o da sabedoría, por bondade; coma se non habería un vello forte e enérxico, ou un vello parvo. En definitiva, a homogeneización é unha das formas máis eficaces de eliminar a humanidade e a individualidade. A maioría dos mozos e adultos, probablemente, non sabemos case nada do que é ser vello, pero a boca énchesenos de moitas cousas, “as croquetas da avoa” e “o xenio do avó” por idealización ou por displicidad. Non en balde escribiu James Barrie (aínda que a maioría das veces atribúello a Óscar Wilde): “Non son tan novo como para sabelo todo”.
Estamos na era do Carpe diem absoluto, o presente vívenos, e, por esa razón ou consecuencia, a vellez só tráenos á memoria un momento mori, un futuro negro sen futuro. Din que vivimos de costas ao pasado, e por iso algúns están a tentar difundir a reivindicación da memoria histórica, lembremos de onde vimos, fagamos de novo as ben feitas e evitemos as equivocacións. Con todo, o futuro esquécesenos con demasiada frecuencia: fáltanos a memoria do futuro, cara ao futuro, o recordo desa vellez que é o destino de todos os seres humanos no camiño e na ausencia de desgrazas. E, na nosa amnesia prospectiva, traballamos aí, frustramos, fabricamos e consumimos ungüentos contra a idade: cremas contra nós mesmos.
Non nos sobraría, quizá, lembrar estas palabras escritas por Simone de Beauvoir no ensaio A Vieillesse (A Vellez): “O sentido da nosa vida está en cuestión nese futuro que nos espera; non podemos saber quen somos si non sabemos quen somos: nese home vello, nesa anciá señora, atopémonos en eles”. Ou devandito doutra maneira, memento senescere. Envellecer e deixarse envellecer libremente.
Bidali zure iritzi artikuluak iritzia@argia.eus helbide elektronikora
ARGIAk ez du zertan bat etorri artikuluen edukiarekin. Idatzien gehienezko luzera 4.500 karakterekoa da (espazioak barne). Idazkera aldetik gutxieneko zuzentasun bat beharrezkoa da: batetik, ARGIAk ezin du hartu zuzenketa sakona egiteko lanik; bestetik, egitekotan edukia nahi gabe aldatzeko arriskua dago. ARGIAk azaleko zuzenketak edo moldaketak egingo dizkie artikuluei, behar izanez gero.
Non puiden pechar o caixón despois do último par de medias que me quedaban, as cales se devoraban mutuamente. Así estaba, mal pecho, xa durante dúas semanas, o pixama (na tirada dos pixamas, salvo tres regaladas, non hai pixama; a camiseta “para casa” está chea de... [+]
Un prestixioso arquitecto chega desde Londres a un pequeno pobo galego. Trátase de David Chipperfield, un edificio con oficinas en Berlín, Milán e Xangai, e que conta cun amplo equipo de edificios. Unha arquitectura elegante, requintada, feita por un Sir. A historia comeza na... [+]
Estás no bar, na barra, pedindo. No mostrador outras persoas tamén. En breve tocarache a quenda, pero o criado non che preguntou que é o que queres, saltouche e atendeu ao home que veu detrás de ti. Quedóuseche a cara estúpida e queres atraer a atención do camareiro, que... [+]
Gustaríame escribir a esta cousa que levo dentro. Cúmprense case cinco anos da pandemia, e os que eramos mozos naquela época, aínda que seguimos sendo mozas, comezamos a orbitar noutros espazos. A vivenda, o proxecto de vida, a maternidade, o traballo, a saúde... as ordes... [+]
Lembran? O 90% do Parlamento aprobou o Acordo Educativo hai dous séculos –perdoa, dous anos–. A reacción dos congresistas da esquerda moveuse entre euforia e satisfacción moderada. Segundo o documento aprobado, os centros privados seguirían recibindo diñeiro público,... [+]
Estar é facer. Así o di este ano a Feira de Durango, e é certo, polo menos no caso da propia feira e tendo en conta a Euskal Herria. A presente edición é xa a 59 edición da Azoka, e o feito de que cada ano se celebre demóstrao que a Feira de Durango é unha forma de facer... [+]
En Bilbao traballei durante cinco anos con colectivos en risco de exclusión, ao redor da fenda dixital, sobre todo coas mulleres. No camiño, atopeime con violencias machistas e outros moitos problemas. De forma moi orgánica, comecei a relacionarme e a entender o traballo dos... [+]
O Consello de Euskalgintza está a alertar da emerxencia lingüística que estamos a vivir nas últimas semanas. Pasaron bastantes anos desde que se empezou a describir a situación do proceso de revitalización do eúscaro no cruzamento, na rotonda, no inpasse e con palabras... [+]
A evolución que tomou Internet nos últimos 15 anos, unido ao seu modelo tecnolóxico e de negocio, fainos pensar que é unha ferramenta para incrementar os peores aspectos da humanidade. En todo o mundo creáronse axentes que non están satisfeitos con esta idea. Traballan... [+]
Os últimos anos saio pouco. Díxeno moitas veces, seino, pero polo si ou polo non. Hoxe asistín a unha sesión de bertsos. “Deséxolle moito”. Si, por iso avisei que saio pouco, supoño que vostedes asisten a moitos actos culturais, e que teñen máis que comparar. Pero... [+]
En 2006, Baltasar Garzón, entón xuíz estrela, sufriu unha especie de revelación e redactou unha práctica que garantía os dereitos dos detidos por terrorismo. O mesmo xuíz viu pasar pola súa sala a centenares de detidos incomunicados, moitos deles con evidentes signos de... [+]
Son un dos máis bonitos recordos que teño no corazón. Naquela época estaba a facer Filoloxía Vasca e fomos a unha sociedade de Arbizu a un concerto de Ruper Ordorika. Alí estaban Rikardo Arregi Diaz de Heredia e Juanjo Olasagarre. Non me atrevín a dicirlle a Arregi que... [+]
Recentemente, ante a pregunta sobre en que consistía a emerxencia climática, un científico deu a excelente resposta: “Mire, a emerxencia climática é esta, cada vez ves no teu móbil máis vídeos relacionados con fenómenos meteorolóxicos extremos, e cando te dás conta,... [+]
Dise que Simone de Beauvoir escribiu que o opresor non sería tan forte si non tivese cómplice nas liñas do oprimido. A min paréceme moi normal... Que queredes? Cando estás pisado, tamén é comprensible que queiras mellorar a túa condición, e para iso é moi útil ofrecer... [+]