A visita de EPOA, lonxe de ser unha escusa para a celebración, é un motivo de mobilización.

EPOA é unha asociación organizadora do EuroPride, moi vinculada a varias empresas privadas, cunha idea moi mercantilista do Pride. Reuniranse en Bilbao para decidir onde levar a cabo a EuroPride 2022. Bilbao presentouse para recoller e organizar a reunión –a Deputación Foral de Bizkaia e o Concello de Bilbao destinaron máis de 70.000€ para a celebración da mesma–, pero non é a candidata. Vémolo como unha xogada estratéxica: “Bilbao é gai-friendly”. Porque coincide coa aposta e o malgaste de diñeiro que se fixo este ano polo Bilbao Bizkaia Pride. O Bilbao Basket estuda como acceder a este circuíto, que ten moito que ver co modelo de turismo destrutivo que se está implantando na capital biscaíña.

Convocamos unha manifestación para dicir que aquí non queremos ese modelo de Orgullo. Para marcar desde o principio que aquí o movemento popular, o movemento transmaribollo, o movemento LGBT+ non están nese código.

Devandito modelo turístico, ademais, non inclúe o movemento LGBT+ na súa totalidade.

Vinculado ao turismo, o termo gai-friendly está dirixido aos homes brancos, europeos e millonarios gais que cumpren uns canons corporais. Non teñen en conta, por exemplo, aos transexuais. A poboación trans sofre unha taxa de paro do 85%, e é probable que un trans non poida pagar o equivalente a unha noite nun deses hoteis gai-friendly. Axel Hotels abriu un hotel destas características en Donostia-San Sebastián, e tamén proxectou outro en Bilbao.

A reunión foi entendida como unha estratexia para que o PNV leve a cabo o seu proxecto neoliberal.

Si, porque hai vínculos directos entre o PNV e Ortzadar LGBT+ [ Organización de Bilbao Bizkaia Harro]. Ortzadar parece que leva moitos anos loitando e activando, pero é unha asociación creada recentemente co obxectivo de incorporar un modelo de Orgullo como o mencionado en Euskal Herria e canalizar os fondos das institucións. Aquí, detrás do Pride só está o Arco Iris, e o movemento LGBT+ en contra. Son os parlamentarios e parlamentarias desa asociación, son os concelleiros e concelleiras no Concello de Bilbao… Hai un vínculo directo, e bo, sabemos o que o PNV impulsa neste pobo, que tipo de cidade quere.

É dicir, que o Pride vén perfectamente no camiño cara ao modelo de cidade neoliberal que se está impulsando a través da macro-iniciativas. Para iso necesitan asimilar a loita LGBT+.

Están a facer unha asimilación potente, e de aí nace Harro. Fan pinkwashing. “Interésannos os temas LGBT+” din, pero para que lles interesan? Para asimilar, institucionalizar enteiramente, a algunhas asociacións que poidan formar parte do movemento, para sometelas ao diñeiro das institucións, para que dalgunha maneira poidan liderar a limpeza de caras das institucións. Con todo, as institucións seguen sendo LGBTfobas. Desde o movemento pedimos que o diñeiro se destine ás cousas necesarias, porque nos datos obsérvase que o fin de semana do Pride gástase máis diñeiro que nas formacións para traballar a diversidade cos alumnos.

A asimilación das loitas implica a súa vaciamiento de contido. Vistes en perigo as bases rebeldes e anticapitalistas do colectivo LGBT+?

Ocupábanos. Dalgunha maneira, esquecéusenos facer o exercicio de memoria. E a memoria é importante para lembrar de onde vén a loita transmaribolloa. Non esquezas, por exemplo, que a revolta de Stonewall foi unha loita contra os abusos policiais. Si acordámonos diso, saberemos que non podemos dar a benvida a unha asociación como Gaylespol [Asociación de Policías Gais e Lesbianas]. Porque sabemos do que é a policía: do capital, deste sistema. “Pero tamén hai policías gais e lesbianas”; vale, moi ben, pero son policías. Creo que esta mentalidade se está estendendo dentro da comunidade LGBT+ “si LGBT+ é suficiente”, polo que é importante ir ás raíces e lembrar de onde vimos. Con todo, creo que a maioría de nós temos claro que temos que actuar desde a interseccionalidad.

Dais á memoria a súa importancia na plataforma. Nese sentido, o ladrillo rosa que usaba como emblema contén moitos significados, non é así?

Usamos o ladrillo como símbolo, porque se di que na revolta de Stonewall responderon con ladrillos á violencia policial. E é de cor rosa, porque é a cor do triángulo que os nazis utilizaron para distinguir á comunidade LGBT+ nos campos de concentración. Tamén lle demos outros significados: ao mesmo tempo que é algo para a agresión, a defensa ou a destrución, tamén é útil para a construción. E iso únese a outro obxectivo de Harro: unir forzas e redes para defenderse dos ataques neoliberais e fascistas.

Quixestes lembrar que o País Vasco ten un Stonewall propio.

Este ano cúmprense 40 anos do asasinato da marica e o travesti a mans dunha Policía Nacional española en Orereta (Gipuzkoa). Quixemos dar ao suceso o carácter dun Stonewall no País Vasco, porque se pode dicir que aí comezou a tomar forza en Euskal Herria o que naquel momento chamábase movemento gai, que logo tomaría outras formas. Dous ou tres días moi animados polo asasinato de Francisco, convocouse unha folga, Orereta parouse, fíxose un pleno extraordinario no concello, foi cargado pola policía, entraron os botes de fume… Quixemos recuperar este relato.