Á hora, os membros dO seu ta gar apareceron sobre o escenario e comezaron o concerto sen perda de tempo, cos sons que puxeron ao público saltando. Sobre todo ao principio, tocaron as pezas míticas da súa carreira, sen pausa, con paixón polo nome. Por un instante, achegáronse aos sons máis tranquilos, cando empezaron a proxectar as vellas fotos, pero pronto seguiron dando a cana.

Moitos veteranos das festas e dos gaztetxes de outrora atopábanse no público gozando do que podería ser a banda sonora da súa mocidade. Pero en Abandoibarra tamén apareceron mozos que non naceran cando naceu O seu Ta Gar. O concerto alcanzou o seu punto álxido cando se sucederon as cancións de Jo ta ke e Libre. Aitor Gorosabel dirixiu o micrófono á xente, e os da primeira fila cantárono con moito gusto. Era un ruído horrible, un bo ruído.

O cuarteto fixo un breve descanso mentres colocaban na pantalla o videoclip A vinganza dos antepasados. A segunda parte do concerto foi heteroxénea: pezas instrumentais, algunha balada (por exemplo, Itxaropena)... pero decibeis a lume de biqueira, por suposto. Así mesmo, O seu ta gar tomou o tempo para tocar algunhas versións das cancións que “empuxou” ao heavy-metal, tal e como explicou Gorosabel.
Para moito ofrece O seu ta gar, unha extensa traxectoria de 30 anos, e foi espremida de principio a fin polo catro músicos. Tocaron cancións míticas para o goce da xente, pero o concerto non quedou só nunha homenaxe ou nunha nostalxia. Máis aló dos recordos, a actuación de dúas horas tivo lugar en Eibar, un recital que deixou satisfeitos ao público asistente. Os dO seu Ta Gar parecían non sentir ningún cansazo. Ademais, ao final colgouse o videoclip Jo ta ke na pantalla.

Os que estaban sobre o escenario mostraron a súa forza de sempre, e os fans que estaban debaixo do escenario empezaron a suar e a falar coa voz rota. O eco do heavy-metal tomou Bilbao aquela noite.