Acabo de ler as críticas na rede, a pesar de que na Volta ao País Vasco decidiuse que as azafatas non existían, en once edicións da CAV aínda hai contratos para que as mulleres exerzan ese papel. Recordo tamén que cando se tomou esa decisión no ciclismo, alguén puxo sobre a mesa o risco de que as mulleres perdesen o traballo. Asómbrame que haxa que estar a dar explicacións ao redor deste asunto, porque o problema non é que desaparezan todas esas funcións que realizan, senón as condicións nas que traballan. É dicir, ter un tamaño exacto de peito e pelo longo, ou ter que usar saia e tacóns en lugar de roupa e calzado cómodo. Ademais, hai que ter en conta o rol de servidor dos homes que deben cumprir no ciclismo, a pelota ou o motociclismo. En definitiva, garantir a estética dunha muller atractiva construída nunha sociedade machista, cunha actitude pasiva que lle dá un aspecto bonito. Nestes casos trátase de abordar o tema desde diferentes perspectivas: por unha banda, tendo en conta quen compón o órgano de decisión da entidade contratante e en que valores baséase. E, doutra banda, como algúns desas azafatas que non teñen conciencia do feminismo defenden a súa liberdade e a dignidade do seu traballo; aínda que, ademais, tiveron que sufrir acoso sexual –lembrade que Peter Sagan tocou o cu da azafata en 2013 ou Rigoberto Urán esixiulle un bico na azafata masiva en 2018–. Véñenme á cabeza outras situacións de discriminación que se produciron no ciclismo a través da sexualización do corpo feminino, como o feito de que en 2014 a selección feminina colombiana vestiuse cunha camisola de cor carne, ou que este ano tres mulleres ciclistas da UCI, Health Mate Ladies Team, acusasen o director do equipo de acosarlles sexualmente. Por suposto, as limitacións que se atopan na estrutura da área deportiva, como son o baixo número de licenzas, as condicións nas que as mulleres xogan na carreira, a maternidade, os premios, etc. Todo iso indica que o ciclismo foi tradicionalmente un campo de homes e que o tema das azafatas non é máis que o bordo da pirámide. Por tanto, habería que reestruturalo radicalmente promovendo a participación e dignificando a actividade das mulleres en todos os estamentos e promovendo de verdade a igualdade de mulleres e homes. E a misión das institucións públicas sería acompañar a esta xira e garantir que se cumpran os criterios de igualdade en toda a actividade.