Tras o seu ingreso en prisión, o pai volveu pasar de ser candidato á presidencia da Generalitat de Cataluña a ser recluído. Como o viviches?

Sen dúbida era o momento máis duro para min. Despois de saír do cárcere, cando souben que era candidato á presidencia e que Llarena chamara a declarar, chameille por teléfono e pelexámonos. Pola tarde houbo unha reunión e estiven a enviar mensaxes, unha e outra vez, pedindo que abandonase a política. Sabía que si o encarceraban non se libraría. Confésoo, fixen mal.

Como vos afectou o encarceramento en familia?

Bo, do mesmo xeito que outras familias, vivimos altibaixos, e ao principio, aínda que entendía a importancia do contexto, custábame entender o prezo que pagaba o meu pai. Cando empezou o xuízo deille a volta, porque non quero estar mal todos os días, iso axudoume a entender a loita do meu pai.

Foron demasiado lonxe os presos políticos cataláns?

En fin, é unha trampa para o solitario. O 1 de outubro demos un golpe encima da mesa para dicir que non imos movernos até conseguir un referendo acordado. Era absolutamente necesario tensar a corda. Non quero pensar si chegaron demasiado lonxe.

Ao día seguinte da proclamación da República, rompeu a estratexia común até entón: Puigdemont e outros políticos exiliáronse e o seu pai e outros quedaron en Cataluña.

Pensei mil veces nisto e sempre saquei conclusións diferentes. Á fin e ao cabo, o exilio non se entendería sen prisión: si todos fóronse, nunca saberiamos cal sería a resposta do Estado español. Ambos foron compatibles.

Como cambiou a prisión a túa relación co teu pai?

Antes de entrar no cárcere, falaba co meu pai cada vez que necesitaba algo e agora fáltame esa protección. Teño a sensación de que o meu pai foi roubado. É moi difícil manter a relación neste contexto.

Como viviu o xuízo?

Tiña que deixar atrás a fase de encarceramento preventivo que se prolongou durante un ano e medio e empezar o xuízo. A Fiscalía, que ten que buscar a verdade, non o fixo, porque á hora de facer preguntas evidenciouse que o principal reto era ratificar a súa visión.

Hai quen cre que a sentenza está escrita...

Bo, eu tamén afirmaba que a sentenza estaba escrita ao principio, pero despois do xuízo e tendo en conta que a sentenza se escribe no seo do que ocorreu na sala, cústame crelo. Como xustificarán o sete xuíces o delito de rebelión? A partir das miradas de odio? Por exemplo, se iso é violencia, en calquera manifestación estaremos todos en risco… Se a sentenza está escrita, os avogados puxérona difícil para presentala.

Vendo os antecedentes da xustiza española, preocúpalle a dureza da sentenza?

Por suposto, o único que hai que facer é mirar o caso dos mozos de Altsasu. Esta cuestión fíxome abrir os ollos: até agora non sabía até que punto era preocupante a manipulación do Estado español e dos medios de comunicación. Por suposto, vendo a súa sentenza, poida que a nosa tamén sexa dura. Tal como foron as cousas, diría que a cada un dos presos imporáselle unha pena de entre oito e dez anos de cárcere.

Cal era a túa relación coa represión antes de que o meu pai ingresase en prisión?

Arrepíntome por completo de non ser consciente da gravidade da represión. Sinto decepcionado, vendo á xente que hoxe en día está manipulada no Estado español, pensando en cantas veces estiven así. Ao principio asusteime, logo me entristecí e agora sentíame agresivo.

A mobilización de Cataluña non ten precedentes, pero está a xente disposta a parar Cataluña se a sentenza é acusatoria?

Espero e desexo que si, pero non o sei. Agora non podemos deixalos sós, si están no cárcere é porque o pobo proclamou o referendo. Non quero nin imaxinar ese escenario, teño a plena confianza dos cidadáns.

Aprendendo o dereito, como vives a dicotomía entre xustiza e realidade?

Unha cousa é a xustiza e a outra o poder. Mentres estudaba dereito, entendín que en España o poder ten dereito a pasar por encima das regras da miña profesión e a decidir o que queira. A propia xustiza española retirou a cita á que preside a Audiencia Nacional. Estou decepcionado co xuízo aos políticos cataláns, pero tamén cos casos dos mozos de Alsasua ou dA manda.