Así como en España noutro tempo o verán comezaba coas imaxes da praia de Ana Obregón, o meu verán particular non comeza ata que compro o libro Un été avec do ano. Así pasei o verán deste ano con Paul Valéry –“Je hume ici ma future fumée, / Et le ciel chante à l’âme consumée / Le changement deas rives en rumeur”–. Pero de momento segue sendo o meu verán favorito aquel que pasei con Montaigne. Entre outras cousas, porque deixa que a miña conciencia atrase a lectura dos seus intentos completos.

Ademais, a non ser por estas cousas, non me gusta especialmente o verán. A miúdo desexo que acabe o verán. Non tanto como unha estación estacional de verán, quen non agradece un pouco de sol na pel, un pouco de brisa mariña na cara, un pouco de xeado na camisa recentemente estreada. Pero si o oficial, o mes de agosto, hai que ir a algún sitio, facer algo, estar guapo con iso (merecémonos todo o que nos pasa, e máis). Máis profundamente, quero pensar que desexo que acabe o verán para empezar a desexar que chegue o próximo verán. Porque se sabe que o desexo é sempre moito máis vivo que a realidade.

De cando en vez algunha sorpresa: comeza o verán, sen moito entusiasmo, sen moita preguiza, coma se fose un verán máis. E, que é a vida, terminas nestas liñas, tratando de encher o oco do meu querido Santi Leoné (e, por suposto, sen poder cumprilo). Pasaremos un curso xuntos (supoño que ao final nos colleremos o agarimo). Un curso cos mellores momentos da humanidade.