Xuño non ten 31 días, pero ao primeiro de xullo de 1919 chamaríanlle “Thirsty-First”, é dicir, o primeiro día no que houbo sede, xogando coa palabra thirty-first (trixésima primeira).

A 18ª emenda, coñecida como Lei Seca, foi proposta polo Senado dos Estados Unidos un ano antes, o 18 de novembro de 1917. Cando en xaneiro de 1919 aprobáronse 36 Estados, incorporouse á Constitución. Finalmente, a Lei Seca entrou en vigor oficialmente o 17 de xaneiro de 1920. Pero a lei do 30 de xuño foi o primeiro paso práctico na prohibición e, por iso, o movemento contra a prohibición centrouse nesa data.

O movemento comezou a súa andaina en Nova York e Nova Jersey baixo a lema Non beer non work (sen cervexa non hai traballo). Os representantes do sindicato comezaron a utilizar insignias con esa lema e tamén compuxeron tres cancións co título da frase. Pero a acción máis importante do movemento sería a folga convocada para o 1 de xullo. No inverno de 1919 a prensa anunciou o movemento que estaba a crecer. O diario The Evening World de Chicago seleccionou na súa edición do 9 de febreiro ao titular de “O movemento Non Beer Non Work estendeuse por toda a nación”, no que uns 200.000 delegados sindicais votaron a favor da folga o primeiro de xullo. En abril, o xornal australiano Northern Territory Times and Gazette informaba de que o día da folga xeral anunciaba que os traballadores de todo o país ían deixar o seu traballo para pedir cervexa. E recolleu as palabras do representante do Central Federal Union, Ernest Bohn. “A forza da protesta obrigará ao Tribunal Supremo a declarar que a emenda é inconstitucional”.

Pero a protesta non tivo efecto. Polo menos os xornais de principios de xullo non recolleran nada semellante, salvo raras excepcións. Un deles dicía que o 9 de xullo os bares de Allentown (Pensilvania) levaran a cabo unha folga para alertar dos “horrores” da prohibición. Pero, evidentemente, non foron suficientes para satisfacer a sede de cervexa dos traballadores nos próximos anos.