Do mesmo xeito que en Oriente Medio, en Estados Unidos hai moitos interesados en suscitar un conflito militar con Irán. A maioría deles son capaces de lanzar ataques clandestinos contra buques civís. Era evidente que Estados Unidos ía acusar a Irán de ser o país responsable do ataque. Pero os analistas israelís tamén pon en dúbida que Irán sexa o responsable destes últimos ataques e que Irán sexa o responsable. O Goberno alemán ten sospeitas da credibilidade do vídeo que mostraron os estadounidenses. Outros ven contradicións no relato dos americanos.

Por suposto, Israel é o candidato máis probable a ser responsable dun falso ataque cunha bandeira falsa (false flag attack). O primeiro ministro, Netanyahu, enredou este país nos últimos 25 anos en contra de Irán. A miúdo ameazoulle con atacar directamente, pero gustoulle máis que Estados Unidos fixéseo. O servizo secreto israelí Mossad é capaz de levar a cabo este tipo de operacións, xa que se sabe que os barcos submarinos israelís foron atacados no Mar Árabe.

Arabia Saudita é moi afectada polas forzas Huthi nas súas fronteiras meridionais. A eles axúdalles Irán. Si os Estados Unidos atacasen a Irán, darían un alivio aos sauditas. Sauit necesita que o barril de petróleo estea por encima dos 60 dólares para financiar os gastos do seu Estado. Calquera cousa que faga subir os prezos vénlles ben, incluídos os ataques aos petroleiros. Jamal Khaxoggi demostrou que os sauditas son capaces de levar a cabo ataques clandestinos sen ningún tipo de escrúpulos.

No crime de Iemen o socio dos sauditas son os Emiratos Árabes Unidos, co desapiadado goberno de Mohammad bin Zayed. Bin Zayed é un dos principais impulsores das políticas contra Irán en Estados Unidos. Eric Prince, da compañía Blackwater [subcontratista de guerra], foi contratado para construír o seu exército mercenario. Prince foi marine de Estados Unidos, adestrado para as operacións clandestinas no mar, onde os marines aprenden a colocar bombas nos baixos dos barcos.

O presidente de Estados Unidos, Donald Trump, introduciu na súa administración aos que odian en Irán. O asesor de Seguridade Nacional, John Bolton, leva anos reivindicando o cambio de réxime en Teherán e, como é sabido, evita a cadea de xerarquías do Exército.

A CIA tamén está aí. Hai dous anos creouse un novo centro de operacións para atacar a Irán cos seguintes obxectivos: “Iran Mission Center reunirá e unificará análise, persoal para operativos e especialistas da CIA para ofrecer todas as capacidades da axencia, incluídas as accións encubertas”.

Os ataques de falso abanderamiento son unha cobiza de Estados Unidos desde hai moito tempo. [Estalou a guerra da independencia] Boston Tea Party foi realizado por colonos disfrazados de hindús. Acordádesvos [de Cuba para declarar a guerra aos españois] do Maine? Nunca se produciu o ataque de Tonkín [para declarar a guerra a Vietnam]? Os falsos ataques químicos que perpetraron os activistas pagos por Estados Unidos para inculpar ao Goberno sirio?

Ademais dos Estados, hai máis porteiros que puideron atacar aos petroleiros no golfo de Omán.Os campesiños do MEK xa atacaron a Irán, pero non é o único equipo. Só nos últimos dous anos Balkutsch na fronteira con Paquistán, os separatistas árabes do movemento Ahvaz, o Estado islámico, os grupos kurdos…

Todos eles teñen motivos e capacidades para cometer este tipo de ataques, deixando a Irán culpable diso. Por iso, calquera pode responder: “Mira que merda a vella!” cando Pompeo di desde EE. UU. que non puido ser “ninguén máis que Irán”.

Si eu estou en apertos, entón todos estamos fecheiros.

Con todo, si pómonos no lugar das autoridades iranianas, darémonos conta de que é moi posible que sexan eles, como dixo Asia Times nunha análise difundida nos días xustos sobre a nova estratexia iraniana: Un alto cargo iraniano recoñeceu que o obxectivo dos iranianos é presionar aos sauditas para que estes pidan a Trump que reduza a presión sobre Irán. Con todo, que Tump reduza a súa presión non é suficiente para os iranianos, que queren que o presidente estadounidense borre por completo a campaña ‘maximum pressure’ [presión máxima]… e para iso Irán vaille a dirixir toda a súa presión a Trump.

Elijah Magnier, que conta con moi boas fontes nas clases altas de Teherán, acaba de escribir na súa blog: “Fontes moi próximas aos principais decisores iranianos repetiron estas palabras do presidente Hassan Rouhani e do asesor internacional do líder supremo, Sayyed Khamenen, Ali Akbar Velaya: ‘Si Irán non pode vender petróleo polo golfo de Persia, ningún outro de Oriente Medio poderá vender petróleo’.

Máis información desta fonte: "No Golfo só aliviarase o conflito se se eliminan as sancións contra Irán e contra Irán. Pola contra, poden producirse máis ataques e a tensión aumenta. Si Irán sofre, todo o mundo sufrirá igual. […] Trump apostou polo mantemento deste status quo, pero a Irán non lle convén, porque a súa economía está a sufrir con contundencia. Sería quedar en mans de Trump tapar cun pano a profunda ferida económica e aguantar inmóbil ata que Trump termine o seu primeiro mandato. Iso non vai pasar. No Golfo a tensión foi creada por Trump e rompeu o pacto nuclear, que agora el pague o prezo. Si Irán non pode exportar o seu petróleo, iso significa que ten que estar preparado para a guerra”. É dicir, que Irán dille a Trump: “Si queres a máxima presión, aquí tes a nosa resposta”.

A situación é agora tremendamente complicada e contraditoria, porque tanto Irán como os seus inimigos teñen os mesmos intereses tácticos. As dúas partes queren que na comarca quéntese máis as cousas. Por tanto, seguro que se producirán máis ataques deste tipo.

Irán calcula que Trump, ao ver o perigo, darase conta de que un conflito deste tipo podería levar ao seu presidente ao traste.

Temos que calcular que actuarán como un gato e un rato nos próximos doce meses. Trump recibe presións por ambos os lados. Até a primavera e o verán de 2020 ten marxe para decidir entre ambas as opcións. Nese prazo, teremos que ver máis accidentes nesta guerra dos petroleiros. Hai demasiados protagonistas que teñen motivos e capacidades para este tipo de agresións, todos eles dispostos a desmentir a súa responsabilidade. Por iso a situación é tan perigosa.

Até aquí a análise de Moon of Alabama. Deixou fóra a Rusia, China, Europa... E todos teñen –témolo– moito en xogo no Golfo de Omán.