Quizá o observaches, lector, cada vez organízanse máis xogos de escape como Escape Game, non só nas grandes cidades do mundo, senón tamén noutras máis pequenas como Baiona, Urruña ou Irun. Estes xogos de escape son a variante física dos videoxogos tipo Escape the room. O principio é que os xogadores presos nunha habitación poidan atopar unha saída, adoptando unha estratexia lóxica axeitada. Ás veces trátase de resolver un misterio ou de revelar a culpabilidade dun crime. Os xogadores só teñen unha hora para iso –como lle lembran as voces do condutor do xogo durante o xogo–. É un xogo que se fai en grupo, en familia ou en cuadrilla. Tamén hai que precisar que cada xogo propón un universo cos seus correspondentes adornos e invencións. Nalgúns casos, tamén hai unha historia que segue un guión especial. Nos xogos máis recentes, ademais, hai actores que garanten a credibilidade do ambiente, disfrazados de zombies, pantasmas, piratas ou terroristas. Apareceron xogos de escape desde 2008, primeiro en Xapón e Asia, despois en Europa e Estados Unidos.

Coñezo a xente que se enfurece por eses xogos de escape, na miña contorna máis próxima. O que senten é vivir fisicamente o pracer de espir enigmas e as violentas sensacións –hai que dicir que cada vez máis escapes games meten aos clientes nun mundo terrible, onde o corazón queda no pil-pil–. Para estes presos, o pasatempo non é máis que agradable, unha prolongación do que lles ofrecen os xogos electrónicos que realizan a través do seu computador ou tablet. Eu estou bastante encollido ante este novo fenómeno, porque seguramente non teño demasiado tímido para as innovacións electrónicas e a súa evolución, sobre todo no ámbito do lecer.

É evidente que cada un ten dereito a divertirse neste tipo de xogos. Por outra banda, nas clases tamén nos recomendan organizar este tipo de xogos cos alumnos: neste caso, paréceme moi interesante, por exemplo, que os nenos utilicen o apreso sobre un tema para construír o xogo; pode ser unha forma divertida de coleccionar un curso. Con todo, o desenvolvemento destes xogos xérame algunhas preguntas ou preocupacións.

Paréceme que, primeiro, mediante a adaptación física dos videoxogos, a difusión de universos virtuais estériles, axúdase a afastarse da realidade, e iso non me parece axeitado: o desexo de comprender a esencia da realidade, a necesidade de mitigar a súa violencia e o propósito de mellorala son tan urxentes que me parece un absurdo o gusto de desgastar o tempo nas realidades artificiais. Por dicilo doutra maneira, considero estes escapes como un instrumento para escapar da realidade e non como a arte ou a literatura, como un medio para tentar atrapar a realidade. Ademais, estes xogos de escape son xeralmente efémeros: despois de que a xente os utilice durante un determinado período de tempo, os organizadores cambian de lugar ou se desfán. Non vexo, pois, ningún valor real.

En segundo lugar, preocúpame ver que para estar de moda nalgunhas zonas históricas do País Vasco organízanse xogos de escape, como o Palacio de Urtubi de Urruña. Quizais me refiro a prexuízos, porque non demostrei o xogo que se chama Escape from the château, pero desde a súa presentación podo dicir que a animación non ten un obxectivo pedagóxico (podería ser dar a coñecer a historia e o patrimonio local), senón unha mera promoción turística da zona e a satisfacción deste tipo de xogadores.