Sempre fun admirador de Ivo Pogorelich. E, en verdade, non podo dar ningunha razón particular para esa admiración. É un bo pianista, moi bo; destaca entre a súa xeración, aínda que non sexa o mellor. Pero hai que dicir que é un músico especial, que non é do gusto de todos os públicos, tan curioso e a miúdo absurdo é a súa forma de tocar. A pesar de todo, é un personaxe moi atractivo, e, sen dúbida, cando o ves e ouves sobre o escenario, atrápache.

Todos estes pensamentos volvían á miña mente no último recital de Vitoria de Ivo Pogorelich. Ten sesenta anos e non é o mozo, guapo, delicado, elegante, que revolucionou o panorama internacional do piano nos anos 80. Como confesou en moitas entrevistas, el non se daba conta da súa glamour, iso era unha promoción da discográfica Deutsche Gramophon. Neste momento, abandona estas salvaxes campañas de mercadotecnia e preséntase como el mesmo: un home tranquilo, comprometido e discreto.

O concerto de Vitoria-Gasteiz foi unha demostración da súa curiosidade. Os templos lentos e as interpretacións disecativas foron os trazos máis característicos. Puxérao todo de manifesto, cada un dos motivos, a máis pequena e pequena melodía ouvíase claramente nas súas versións. Ensinou música espida.

Para empezar, no Adagio se menor de Mozart ouvimos o dramático KV 540, talvez demasiado. A continuación, e seguindo o camiño da crueza, na Sonata Se menor de Liszt, S. Ofreceu 178. Fixo grandes contrastes, as pianissimas máis delicadas e as exaltantes fortissimas, que o levaban todo ao extremo.

Na segunda parte do recital, presentou un dos pratos máis interesantes do momento. Estudos sinfónicos de Robert Schumann tan complexos op. 13, incluídas as variacións tras a morte, chegaron moi especiais. Empezou con estudos postmortales, moi místicos, e ese comezo fíxosenos bastante raro. Pero a versión do corpo da obra foi realmente elegante e profunda. Salvou as dificultades técnicas –hai que dicir con sufrimento– e deu un enfoque orquestral á interpretación. Iso si, o pobre Pogorelich sufriu tose, caramelos, móbiles… É unha pena, pero así é o noso público. Como bis, tocou a adaptación ao piano da triste Bals de Sibelius. Volvemos namorarnos.