"Crían vostedes que non estaría alí cando se espertasen?", comentounos a ilustración do Panorama. Adur Larrea pon cada semana unha imaxe ao panorama político. Como o microerralato “Cando espertou, o dinosauro aínda estaba alí” de Augusto Monterroso, el tamén nos reflectiu a historia humana –un mundo xigante político–.

Nesta ocasión ilustrou as análises sobre os gobernos do Parlamento Europeo, dos concellos e dos foros de España. As eleccións dos dous últimos meses deron lugar a numerosas análises e opinións: “A extrema dereita en Europa, non tanto como din as enquisas”. “Saíu unha alianza reforzada PNV-PSE. O PNV-PSE é superior e cómodo”. Podemos golpeado, EH Bildu alegremente”. Con todo, “na incompleta alternativa de esquerda, EH Bildu e Podemos”. “Parouse a extrema dereita, de momento”. “Chivite lehendakari?”. “O independentismo con contundencia en Cataluña”. “Teñen a chave en Madrid”.

A diferenza das escritas na nosa contorna, así como noutros medios de comunicación, cada un na súa (h) ideoloxía. Chegou o final da historia humana no século XXI? Ou era? É dicir, acabouse a era da ideoloxía. O “home” até o século XX extinguiuse. Extinguiuse? Naceu algunha outra persoa? Vaia! ?

Non o vexo. Aquí e no mundo o que prima é a “ideoloxía”. O mundo constrúese en base a ideas políticas –económicas–. En función das ideas dos políticos que elixamos e das que eles establecen a economía mundial –e a guerra–, é dicir, segundo os mandatos do G7, do FMI ou das multinacionais.

Tras o fracaso do comunismo, non só manda o capitalismo, non só o neoliberalismo. Non só vivimos de acordo co capitalismo –dáme demasiado–. Fíxoo o comunismo de Lenin, Mao, Stalin, etc. (ao carón de Marx), os poderes de abaixo arriba –as verticalidades–. Agora a horizontalidad fainos máis libres. Si? Non, non!

O Gran Irmán viviunos. Non se imaxine só a Estados Unidos –só ao xendarme principal do mundo–. Somos ubicuos. Non necesitamos xefes nin xerarquías. Cada un ten un irmán maior na súa propia casa. Na esperanza de “Arreba”… O neurocapitalismo fíxonos vivir (ler, Larrun#242 de Argia, escrito por Gorka Bereziartua). E non só vívennos o neurocapitalismo, senón os neurointernet e os neuro-saresociales, vívenos o neurodesarrollo.

As eleccións foron en Europa, no Estado, nos Foros, e tamén no municipio biscaíño. Víveme a esperanza de que a democracia se poida levar a cabo a nivel local. Sabendo que a esperanza pode ser tamén un mal, porque prolonga a dor de mulleres e homes.