Acababa de chamarme un amigo que coñece o mundo dos jeltzales para falarme do resultado das eleccións do 28 de abril. Sorpréndese: O PNV obtivo os mellores resultados da súa historia; nove senadores, seis deputados, é dicir, quince persoas ben colocadas en Madrid; en Álava gáñase por primeira vez, en Bizkaia como sempre e en Gipuzkoa…

E, con todo, ao seu xuízo, cando os jeltzales compareceron ante a prensa na noite electoral, as palabras dicían unha cousa, e as caras outra cousa. As palabras eran as máis afortunadas, pero os rostros non reflectían tanta alegría: “Están tan afeitos gañar, ou lles preocupaba algo máis?” é a pregunta que se fai. A resposta a esa posición foi que se dá por feito que Sánchez vai pactar con Cidadáns no Congreso dos Deputados. É dicir, que o paradoxo que lles trouxeron estas eleccións é que en Madrid terán menos que falar dos mellores resultados da historia se Sánchez e Albert Rivera ponse de acordo.

Se pode pensar que é seguro que até despois das forais e das eleccións municipais non saberemos que pactos vanse a celebrar en Madrid, e mentres tanto, todo vai ser en forma, forma e tinta de cannabis, pero onte mesmo Sánchez anunciou que non pecha a porta a ninguén, a non ser que gritaban “con Rivera” ante unha chea de entusiastas seguidores. Moitos tertulianos prudentes de España tamén se pronunciaron onte a favor do pacto PSOE-Cidadáns, e é moi probable que sexa o que quere o diñeiro para seguir coa reforma das pensións e o resto do programa económico neoliberal, que o papel do PSOE será frear e machucar un pouco esas reformas. Este era un do tres escenarios previstos tamén nas análises previas ás eleccións de EH-Bildu.

Outro paradoxo: Quizá a ambición de Rivera é a que pode obstaculizar ese pacto, si calcula que pasando á oposición pode gañar as eleccións dentro de catro anos despois de que o PSOE se desgastase. O ambiente polarizado que se vive na sociedade pode convidarlle a iso. Non colle o que se lle ofrece hoxe, coa esperanza de que dentro de catro anos cóllao todo. O dilema de sempre, a necesidade de elixir entre o ben dispoñible e o posible.

En Navarra, EH-Bildu estivo a piques de levar a Madrid a Bel Pozueta, a falta duns catrocentos votos para a investidura de Patxi López. Koldo Martínez de Geroa Bai quedouse á vez, máis ou menos, de Vox. Xa son inútiles as “chamadas á reflexión”, porque é evidente que as elites políticas non teñen en conta o sentimento da rúa. Só quédanos rezar para que os que digan que nas eleccións forais e municipais vótase doutra maneira teñan razón.