Gozamos dun espectáculo impactante no Teatro Vitoria Eugenia de Donostia. Non era o que esperabamos, senón moito máis e moito mellor.

Cando nos achegamos a un espectáculo de danza, temos dúas opcións: a danza totalmente clásica, como as obras dos coreógrafos Petipa ou Fokine, ou a danza contemporánea, representada por Maurice Béjart ou Branca Li. Neste caso, ningún dos dous. Tivemos un baile fresco e comprensible sobre o taboleiro. A preocupación do coreógrafo Marco Batti non foi só a perfección dos movementos, senón que buscou algo máis: construír unha narración boa e lóxica, por unha banda, e que o espectador sinta unha gran angustia ante esta historia. E conseguiuno.

Notre dáme de Paris, inspirada na coñecida novela de Victor Hugo, realizada polo Balletto di Sienna, é un ballet contemporáneo, por suposto, pero grazas ao mise en scène natural, afástase das montaxes conceptuais, ofrecendo algo alcanzable. Os desexos e a personalidade dos personaxes aparecen de forma clara, a acción ten esa expresividade naïf das películas mudas e os números do ballet encadéanse sen descanso, conseguindo un ambiente de angustia.

A música enérxica e perturbadora do compositor Riccardo Joshua Moretti tivo unha gran importancia en todo este efecto. Hoxe en día, o mestre Moretti, profesor do Conservatorio de Parma, compuxo numerosas bandas sonoras de películas e neste espectáculo fíxose patente o carácter cinematográfico da música.

Doutra banda, tivemos solistas extraordinarios. Koh Yoshitak fixo unha conmovedora Quasimodo. Yoshitak tiña unha coreografía difícil, pero ao mesmo tempo encheu o seu papel de forza e delicadeza. Eleonora Satta desempeñou o papel da Esmeralda de maneira brillante. Interpretou o papel da protagonista con expresividade e precisión. Pero quizá o mellor bailarín e intérprete foi Giuseppe Giacalone, no papel do poderoso e manipulador archidiácono Frollo. Ademais de ser un fino e perfecto bailarín, deulle ao personaxe un interesante toque perverso.

A todo iso hai que engadir un deseño de luz axeitado e unha escenografía sinxela pero eficaz. Moi ben, moi ben.