Fixemos unha excursión a Ekainberri para coñecer máis sobre os humanos de outrora. De volta en Zestoa collemos as tormentas e refuxiámonos no frontón. De súpeto recibiunos un berro subterráneo, profundo, duro e, sobre todo, firme. Entón decateime de que este pobo tranquilo e belo, ademais da rica escena indie que ninguén previra –iso é un misterio para outro día–, ten un pobo anticuado que esconde, debaixo, a sabedoría e os valores transmitidos dos antigos seres humanos, e aí permanecen algúns a salvo das serpes, as mentiras e as guerras da terra.

E así me decatei de que o grupo Rodeo de Zestoa leva traballando desde 2014 no deserto californiano para traer e multiplicar a esencia de John García e o seu resto que sacaron o ruxido máis agudo da terra ao xuntarse coa natureza. En 2017 publicaron un disco que aúna o stoner, o rock e as melodías. Pero vendo as feras da pel volveron a baixar á terra para escribir e dar a luz novas cancións, elaboradas, esculpidas, que teñen o concepto deste antigo pobo.

O resultado é Dilmun, que deu a luz con ganas, con mimo e desde as entrañas. Hegan stoner é forte e pesado, cun riff moi traballado e unha voz limpa e melódica que rompe esa consistencia. Instrumental que une o stoner Karkenish co leste. Un stoner rápido para que os solos absorbidos queden enganchados no detector de metais. Ve e rexeita a canción redonda, o peso do stoner, que casa co rock juguetón dos 70 e que lembra na voz a Aitor Gorosabel, o máis inspirado. Tiamat é espacial, intrigante e escuro, lembrando a Dut. Dilmun Dave Wyndorf podería escribir o materialista. Stoner-rock kañero redondeado pola voz de Subari Shock.Escucha a canción máis redonda e sensible, variada, multiplicada por Joseba da TDT. Marduk é unha pasaxe ambiente que representa a orixe e o estalido da tormenta. O stoner trono que a serpe permite recoñecer o pasado heavy. Unha homenaxe a Benito Lertxundi e a unha xeración. E para terminar, o xogo instrumental expirado Hey.