O 2 de febreiro de 2018, a kazkaba polas rúas de Donostia-San Sebastián cun forte estrondo. O Movemento Feminista de Euskal Herria convoca unha folga feminista para o 8 de marzo. Aquilo foi un recoñecemento á loita dos cigarreros de Tabakalera: decenas de mulleres*, testemuñas dos medios de comunicación, ocuparon o espazo público e, de inmediato, co obxectivo de frear a gargallada, achegáronse á zona os responsables de seguridade do centro internacional de cultura contemporánea e algúns responsables da praza non autorizada. Con todo, non conseguiron frear esa forza colectiva, nin silenciar o que tiñamos que dicir con voz propia. Desde un punto estratéxico das nosas xenealógico feministas, en acción de autoestima colectiva, manifestamos a nosa intención de facer folga en tarefas de coidado, emprego, ámbito escolar e consumo. O ano pasado, plantámonos e fixemos historia.

O 16 de xaneiro de 2019 se nos primavera o inverno e, contrariamente ás contradicións, celebrámolo abrazados polo sol na porta do Polo Feminista de Choque de Vitoria-Gasteiz. Literalmente, aparecían os que van anunciar publicamente que nos plantamos ante un heteropatriarcado capitalista e queren seguir sacando partido do sistema que nos oprime. Antes de acudir á prensa, coa complicidade da Policía Municipal de Vitoria-Gasteiz, Iberdrola cortou a luz ás complicidades de mulleres*, bolleras e trans, dous meses antes e ao espazo feminista liberado para o uso comunista.

Desde entón e até o día da folga feminista, os representantes políticos e patronais loitaron por conseguir o maior número de puntos azamboados. Sen responder as esixencias políticas, sociais e económicas que fixemos para acabar cos privilexios e traballar o camiño da liberación de todas as opresiones, facendo abandono do noso programa na intimidade e ordenando selectivamente as doses de represión: desaloxo do choque, detencións, golpes de borra, acceso a portais e máis de sesenta identificacións.

Este ano realizamos unha folga feminista co obxectivo de conseguir vinte e oito medidas. As feministas sabemos de onde vimos e onde imos. Nos próximos meses atreverémonos a xogar o noso papel: golpeando o branqueo azamboado, conseguindo as condicións materiais para pór as vidas no centro, organizando a autodefensa feminista ante a ofensiva da dereita, coa construción popular de abaixo arriba, e sabendo que si non facemos todo o anterior será en balde, votando con responsabilidade.