O obxectivo do informe era, en principio, recoller e denunciar as condicións extremas nas que os nenos se atopaban traballando nas minas. Pero non foi iso o que provocou os bos victorianos, senón o saber que as mulleres que traballaban nas minas espíanse de cintura para arriba; a temperatura insoportable dos buracos das minas facía que o mineiro estivese case espido.

Os diarios The Times e The Morning Chronicle lanzaron unha campaña para prohibir a estas mulleres traballar nas minas e publicar os gravados que as representaban. O conde de Shaftesury, Anthony Ashley-Cooper, pronunciou un discurso no Parlamento: “Non se pode imaxinar unha imaxe máis obscena e repugnante que ver a estas mozas traballando. Nin nos bordeis”.
Pero Lord Ashley non se meteu nunca na mina para comprobalo. Os membros da Comisión de Emprego, Jelinger Symons e Samuel Scriven, visitaron varias minas para realizar o informe, pero tampouco obtiveron probas. Scriven revelou no seu informe que unha vez vira a unha “muller” sen camisa na mina Hopwood (Yorkshire), unha nena de 10 anos, Susan Pitchforth.

Con todo, foron decenas os testemuños que recibiron contra estas mulleres, inprobables pero de ardente opinión: a immoralidad estaba estendida, as mineiras rexeitaban o seu afán de ser nais e esposas honestas e a proba diso era que deixaran de asistir a misa o domingo.

As mulleres trataron de xustificarse. Algúns dicían que cando chegaban a casa estaban demasiado cansos para limpar a casa ou para coidar dos nenos, pero que facían un esforzo. Outros utilizaban os domingos para realizar todo o traballo acumulado en casa durante a semana. Margaret Baxter, unha mineira de 50 anos, explicou que entraba na mina ao catro da mañá e que saía ao mediodía para coidar ao seu marido enfermo e ensinar a coser ás súas fillas. Ann Fern e Bessy Bailey tiñan que pasar os domingos aprendendo a cociñar e coser e por iso non podían ir a misa…

Inútil. No verán de 1842, dous meses despois do escándalo, o Parlamento de Londres aprobou a Lei de Mineiros e Carboeiros para prohibir o traballo nas minas a nenos e mulleres menores de 10 anos. “Traballar na mina non é agradable, pero é peor morrer de fame”, dixo unha mineira.

E así, algúns continuaron traballando na mina, xa que era beneficioso para as familias –para engordar un pouco os baixos ingresos– e, sobre todo, para os patróns; as mulleres pagaban menos da metade do seu salario. Ademais, as multas non eran moi elevadas e a maioría das veces as mulleres víanse privadas dos seus peores soldos.