Eras infiel, e achegáchesche por ti mesmo ao Ismal. Que é o que che atraeu?

Moitas cousas, pero sobre todo a importancia dos vínculos familiares e o papel da muller no islam. Non tiña nin idea.

Cal é ese papel?

Non sabía que a muller fora tan importante no Islam. Por exemplo, a primeira persoa que se fixo co Islam foi a muller, quen coidou o Corán durante moito tempo ou quen máis transmitiu as palabras do profeta. Grazas a el sabemos moitas cousas que nos serven de modelo.

Son compatibles o islam e o feminismo?

Estou en proceso de cuestionar moitas cousas relacionadas co feminismo, sobre todo no que se refire ao vocabulario. En xeral, non sinto interpelado nin protexido polo movemento feminista hexemónico, e desbásteme. Parece que a única maneira de ser libre é a que eles queren: ser ateo, sen relixión.

Ao falar da muller musulmá, o veo aparece constantemente e normalmente fálase da prohibición ou da imposición.

Creo que hai que superar o debate, porque non achega moito. Eu, por suposto, defendo a liberdade da muller, tamén á hora de decidir como vestila e como presentala en público. Estou en contra da coacción e a prohibición. A coacción debería ser ilegal, e tamén é contraria ao Islam, xa que no Islam non se pode obrigar a ninguén a facer nada que non queira facer.

Pero concédese.

Está claro que moitas mulleres musulmás sofren unha grave inxustiza. Pero non só pásalles ás mulleres musulmás, senón a todas nun grao ou outro. Quen decidimos vestir libremente o veo consideráronnos cómplices dos réximes totalitarios, que obrigan a algúns a porse o veo. Dixéronme que debería quitarmo, en solidariedade con aqueles que teñen que levalo. A súa petición é islamófoba, ademais de inxusta. Non me fagan responsable do que non fixen.

Que obstáculos viviches no proceso de apropiarche do Islam?

Primeiro tiven que superar as dificultades internas. Pensei: "Como vou ir eu, musulmán? A min que lle gusta saír de esmorga?”. Logo empezaron os problemas a manifestarse publicamente como musulmá: de súpeto, non era un cidadán español de pleno dereito; lérame como musulmán, coma se fose musulmán a miña única identidade. Aplicáronseme os estereotipos que se aplican a colectivos minoritarios como os inmigrantes. Ao mesmo tempo, foi un proceso de aprendizaxe: vin como se tratan as minorías. Foi triste afirmar que somos racistas, clasistas, e que existe unha gran islamofobia.

Por que se dá ese estigma?

Son moitas cousas, desde as explicacións históricas até a ignorancia. Sempre digo que hai que coñecer ao Islam. O Islam, e non tanto o que fan os musulmáns, porque non sempre vai da mesma maneira. Non se pode reducir unha poboación que teña millóns de membros á que fan algúns países ou persoas. O Islam é plural, heteroxéneo, de moita sensibilidade. Cando pensamos no Islam, pensamos nun árabe cunha barba longa e nunha muller con veo, pero hai moitos tipos de musulmáns, e ademais a maioría non son árabes.

O dicionario tamén adoita ser unha fonte de estigma.

Deuse un espolio por descoñecemento e tamén de forma interesada. Algúns dos nosos termos utilízanse como conveña, cambian de sentido. Por exemplo, cando se di “islam radical”, dáse a entender que o islam en si mesmo é perigoso ou violento. O Islam non é violento, e os que se din musulmáns e usan a violencia non son radicais, senón desviados. O musulmán radical sería unha persoa moi boa, que perdoa sempre, que pon aos demais por diante dun mesmo. É unha persoa humilde o musulmán radical que mata non aos inocentes.

Vostede denunciou que non teñen voz.

Ás mulleres musulmás só chámannos para falar da nosa vestimenta e do terrorismo. O problema é que non nos chaman para falar da independencia de Cataluña, das eleccións ou da educación pública. Non somos considerados cidadáns de pleno dereito, o único que se ve é a nosa identidade musulmá.

“Madrileño e musulmán?”. Cantas veces fixéronche esta pregunta?

A xente non entende como podo ser occidental e musulmá. Durante séculos, a cultura musulmá foi a principal e exitosa da Península Ibérica. A miúdo considéranme marroquí e non desbásteme, porque amo a Marrocos. O caso é que eles, tomando a min como marroquí, colócanme como unha persoa dependente, sen estudos, submisa, pobre.