Sodes un alcalde do reino das minas.

Son un antigo militante ecoloxista, un erro da historia do sistema mineiro! Antes diso, fun nomeado conselleiro da comarca. Inmediatamente centreime no reto da reconversión e a restauración das terras mineiras. Tiña claro que teriamos que ser unha rexión que saiba extraer leccións do pasado.

Como se relacionaron coa repatriación?

Querendo concienciar sobre o que somos, puxémonos en contacto coas preguntas culturais para, desde aí, alzar a cabeza e empezar a construír alternativas. Non tiñamos moi claro onde queriamos ir, pero empezamos a multiplicar as experimentacións para dar resposta aos problemas. Por exemplo, tivemos vivendas de mal illamento, investimos en reformas para non perder enerxía. A partir de 1997, época na que o cambio climático non se mencionaba.

Como vincular aos 7.000 cidadáns ao cambio?

Este era o reto, porque a maioría quere volver ao pasado e abrir as minas. Nós, en cambio, optamos por desenvolver un novo modelo económico. A economía é moi importante e subliñei unha e outra vez que tiñamos entre mans un modelo económico. Tamén nos dedicamos á recuperación da natureza. Cal non sente ben na natureza? Investimos as axudas europeas en profesións relacionadas coas enerxías renovables.

A cidadanía implicouse na dinámica?

O Concello definiuse como innovador e dinámico, os medios de comunicación mostráronnos interese. Iso é o que lles gusta aos cidadáns!É
incrible o que vou dicir, pero o apoio vai aos que teñen moito apoio; ser winner é máis fácil que ser afagador. Teño que dicir que é o resultado de 25 anos de acción política.

Todos orgullosos do seu legado.

Por suposto. Desde a UNESCO puxen en marcha a solicitude de que as cheas de residuos mineiros da localidade fosen declarados patrimonio da sociedade, e conseguímolo en 2012. As familias dos mineiros están moi orgullosas!

É un cambio cultural.

O cambio cultural e a implicación cidadá. Reflexionamos xuntos para convertelo en sistema. Necesitamos unha resurrección democrática, sen a cal non haberá transición.

Asocia a innovación á desobediencia.

Todos os que fixeron unha novidade han desgarrado un só pensamento. Primeira granxa biolóxica, primeira instalación solar... Que fai que un territorio estea disposto a aceptar estas diferenzas? Confianza. O filósofo Deleuze dicía que “a calidade dos colectivos asegura a expresión das particularidades”. Mirade ao noso pobo veciño, Hénin-Beaumont é o pobo ao mando da extrema dereita, están no poder. A diferenza entre os dous pobos é terrible, a diferenza estriba en percorrer a rúa.

Cal é a tendencia dominante?

Maluruski, o drama máis grande de Francia é o da desconfianza xeneralizada. Non innovamos con desconfianza e si quedamos nun pensamento único, estamos a repetir nun sistema constante.

Como xeneralizar o cambio?

Temos probas a nivel mundial de que se pode facer doutra maneira. Debemos mirar estes territorios para ver que é o que se asocia á realidade local e que é unha característica xeral que non vai cambiar dunha a outra. De aí hai que expor algunhas estratexias xerais.
Dígollo ao Instituto de Medio Ambiente e Enerxía e ao Estado para que deixe o dereito á experimentación. En canto á enerxía, hai mil saídas, si o Estado optase por xeneralizar, o problema resolveríase.

Como conseguir un impacto?

A resposta non vén do local nin global, senón do encontro entre ambos. Se non cambiamos as regras de xogo do capitalismo, perdémolo e xa non vale pensar niso.

É unha cuestión urxente.

Trátase dunha carreira contrarreloxo, unha carreira contra a morte na que avanzamos nós, pero tamén o sistema capitalista. Podemos caer e é seguro que a nosa sociedade vai sufrir graves accidentes. Quizá nos resucite e as nosas saídas cara ao novo desenvolvemento gañarán terreo.
Espero de corazón que gañemos. Espero que a solidariedade gañe. Imos ao cambio, pero cara a que cambio? Tamén temos a subida do fascismo. Espero que a solidariedade e as alternativas gañen.