O movemento dos Chalecos Amarelos, en canto alzábase, condenábase a apagarse. Aí segue. Parecía que non conseguiría nada. Seica porque se rebelaba contra un simple tributo? Ou porque non expuña unha seria redistribución de recompensas e riquezas? Agora o discurso xa é máis vistoso, máis plural, unido a outros clamores. Con todo, desprézase como outros movementos alternativos. Con todo, penso que ten o mesmo modo de avivar as múltiples revolucións.

A revolución de 1979 desencadeouse pola inxusta política fiscal da monarquía, na que a maioría da xente víase obrigada a pagar un tributo extraordinario, sen que a nobreza pagase impostos, sen ter en conta a necesidade da xente para pagar a débeda pública de entón, a débeda dos burgueses en beneficio da monarquía.

Ese mesmo ano produciuse a revolución de Lieja polo imposto da cervexa e polas mesmas razóns. Alí tamén a nobreza e a burguesía monopolizaban os seus beneficios en detrimento de a sociedade.

A primeira revolución rusa de 1905 produciuse pola irritante distribución dos impostos. Tamén alí a escusa para o aumento dos impostos era o pago da débeda pública. A clase obreira reivindicou que o pago desa débeda, simplemente, había que paralizala, denunciando o seu absurdo.

En 1989, o poll-tax, fundado por Margaret Thatcher, levantou á poboación e as mobilizacións levaron ao declive de Thatcher.

O movemento dos Chalecos Amarelos non fai senón expresar a súa repugnancia, o seu malestar pola inxustiza social, a imposición, a miseria e a inconsciencia ecolóxica, a inhabitabilidad. A particularidade é que, do mesmo xeito que nas revolucións antes mencionadas, creouse unha dinámica colectiva, percorrendo manifestacións e enchendo espazos de queixa. No movemento de chalecos, a través das redes sociais, a xente que nunca tivo contacto hase cohesionado e reuniuse os fins de semana nas rotondas. Moitos recoñecen que nunca acudiron a unha manifestación. Onde estiveron? Probablemente en casa, cada cal vivindo a súa propia miseria, talvez querendo conservala, dignamente. E de súpeto dáse conta de que non é só, de que forma parte dun grupo, que ten en común con moitas persoas os seus sufrimentos.

Desprezar o que se queira destes chalecos, dos ZADistas, dos xubilados, sería (cada un á súa vez) aprender pouco da historia, non sacar conclusións das experiencias, ver o que nos gusta máis que a vida real. As iniciativas vannos a facer boas, malas, coherentes, delirantes, de nada, dá igual, porque xa non se poden parar. De ser sós, a xente chegou a proxectarse como colectivo. Permaneza así ou doutra maneira.

Con todo, en Bizkaia é estraño que non se constrúan movementos e alternativas políticas para federarse sobre un programa, sobre propostas concretas, desas mobilizacións e debates que se están levando a cabo durante semanas. Pero, nos modos de funcionamento da sociedade líquida, como se poden levar a cabo? Na súa difícil organización, pode facer reflexionar sobre o movemento do M15 de Madrid (que tamén foi cualificado como xunta de cogomelos por semanas e inercias).

E de aí, o pasado sábado , abriuse o dispositivo Sentinelle, si é posible, para liquidar o asunto. Nos sucesos de 1968, Charles De Gaulle non enviou o exército contra os protestantes. Importa tanto que os bancos se queimen e que miles de persoas morren directa ou indirectamente pola miseria? A campaña electoral da Casa Real está a ser sufragada polos cidadáns.